Atiq Azizi vluchtte op 15-jarige leeftijd helemaal in zijn eentje uit Afghanistan. Zijn ouders verzamelden al hun geld en gaven dat aan mensensmokkelaars, zodat Atiq naar een veilig land kon. Eindbestemming: Zweden. Anderhalf jaar lang sliep hij tijdens zijn vlucht op straat, liep hij dagenlang door gebergtes, stapte hij in rubberen bootjes en vertrok hij richting het westen. Alleen eindigde zijn vlucht onverwachts in Nederland, of beter gezegd in Brabant.

“In Rotterdam ben ik mijn smokkelaar kwijtgeraakt in de trein. Ik dacht dat ik al in Zweden was en vroeg aan iemand in het Engels of dit inderdaad Zweden was. Diegene begon te lachen en zei: ‘Ehm, waar kom jij vandaan?! Dit is Rotterdam’. Ik dacht alleen maar: wat is Rotterdam? Toen legde diegene uit dat ik in Nederland was. Ik schrok me kapot en zakte in elkaar. Ik dacht als 15-jarige alleen maar dat ik naar Zweden moest en nog steeds niet veilig was.”

Hij probeerde via Utrecht en vervolgens Kopenhagen alsnog naar Zweden te gaan met de trein. In Duitsland werd hij gesnapt. “Daar werd bij een politiecontrole gevraagd om documenten en mijn paspoort en die had ik natuurlijk niet. Ze zagen dat ik mijn treinkaartjes in Nederland had gekocht en daarom werd ik teruggestuurd. Volgens de wet moet je namelijk asiel aanvragen in het eerste Europese land waar je aankomt. Via het politiebureau ben ik naar het azc in Oisterwijk gebracht.”

Atiq wist toen nog niet dat Brabant zijn permanente thuis zou worden. Van het azc ging hij naar Waalwijk en op zijn zestiende kwam hij met vier anderen in Tilburg te wonen. Daar bleef hij tot zijn achttiende. “Na 2,5 jaar in Nederland heb ik voor de tweede keer asiel aangevraagd, dit keer met meer informatie. Omdat ik toen al volwassen was, moest ik weer terug naar het azc.” Daar bleef hij tot hij een verblijfsvergunning kreeg. Hij mocht eindelijk gaan studeren en wist meteen wat hij wilde. Hij wilde verpleegkundige worden.

Hij begon aan de opleiding 'verzorgde ig', maar vond dat niet uitdagend genoeg. Zijn coach vond de opleiding tot verpleegkundige te hoog gegrepen voor Atiq, maar hij wilde zich graag bewijzen. “Ik mocht toelating doen en werd aangenomen. Ik mocht zelf het eerste jaar overslaan.” In 2018 studeerde hij af.

Inmiddels werkt hij tijdens de coronacrisis op de Spoedeisende Hulp waar zijn collega’s enorm van hem onder de indruk zijn. Klinkt allemaal perfect, maar er is één groot probleem: omdat hij net volwassen was toen hij zijn verblijfsvergunning kreeg, mag zijn familie niet naar Nederland komen voor gezinshereniging. Hij heeft zijn ouders al elf jaar niet meer gezien.

Zijn ouders proberen samen met hun kinderen daarom naar Canada te gaan, maar daar is heel veel geld voor nodig. Atiq werkt 48 uur per week om naast zichzelf ook zijn ouders te onderhouden. “Ik stuur elke maand vierhonderd euro naar hen zodat ze de huur en eten kunnen betalen.”

In totaal is er bijna 40.000 euro voor nodig om zijn gezin in Canada te krijgen, waar zijn zus sinds zes jaar woont. Hij probeert de helft bij elkaar te sprokkelen, zijn zus de andere helft. Zijn collega’s wilden hem zo graag helpen dat ze een crowdfunding voor hem zijn gestart. Er is al meer dan vijfduizend euro opgehaald. “Ik vind het zo lief, ik heb er eigenlijk geen woorden voor", aldus Atiq.