Heel veel ruimte om te lopen heb je niet in de zaak. Soms moet je bukken om niet tegen een rol stof aan te botsen. De vrolijke eigenaar Harrie werkt er al sinds zijn veertiende. Hij wil van het woord ‘pensioen’ niets weten. Het liefst kletst hij met klanten. En verkoopt hij ondertussen ritssluitingen, garen, koorden, wol, breinaalden, scharen, naalden en kralen. Alles is er, in alle soorten en kleuren.

“Onze knopencollectie is de grootste van Europa. Van paarlemoer tot kunststof. Van ijzer tot goud en zilver. Twee wanden vol. Buitenlanders maken hier altijd foto’s. Dit is een bezienswaardigheid. Soms staan ze hier uren te kijken om de mooiste uit te kiezen. Dat is ook weer apart.

Het Smitje is van vader op zoon overgegaan. “Mijn opa kwam uit Rotterdam en ging naar stadsdeel Strijp. Mijn vader ging daar verder. En van Strijp zijn we in de jaren zeventig hier naar het centrum gegaan.” Harrie moest de zaak wel overnemen. “Vroeger had je geen keuze. Er werd niet gevraagd wat je wilde worden. Die keuze was er niet. Anders was ik bij DAF gaan werken. Bij de vrachtwagens. Dat is een jongensideaal natuurlijk."

Het werd een leven lang knopen, stoffen en garen. Samen met zijn vrouw. “Het is goed gelukt. Ik heb altijd fijn contact met de klanten. Je kunt iets overbrengen. Doordat de Design Academy hier zit, blijf ik op de hoogte. Ik weet bijvoorbeeld precies wat nano’s zijn. Ze leggen mij dat uit en ik gebruik dat weer voor een volgende klant.”

“Er komen hier oude mensen die kousen gaan breien. Tot een meisje van zestien van de Design Academy dat een tas gaat maken. Schoenenontwerpster Zeynep Dag kwam hier ook als jong meisje heel vaak. Ze hebben maar kleine stukjes nodig en ze willen dan niet naar groothandels. Ook willen ze dan meer weten over het product en dat kan ik dan weer overbrengen.”

“We krijgen hier mensen uit Frankrijk, België, Duitsland en uit het noorden van ons land. Ze hebben dan een ontwerp en komen er hier de spullen bij zoeken."

Wat nou als Harrie moet stoppen? “Die vraag heb ik mij nog niet gesteld. Ik weet het niet. Ik werk 's zaterdags. Dat moet je tegenwoordig niet zeggen tegen de jonge mensen. Dat ze ook op zondag nog even de boekhouding moeten doen. En investeren in een bedrijf al helemaal niet.”

Of zijn zoon het wil overnemen, weet hij niet. “Mijn zoon heeft drie kinderen. Je zit altijd met de tijdsdruk. Ik ben gewend om altijd te werken. Vandaag de dag zijn mensen dat niet gewend. Altijd die druk bij je hebben en continu presteren.” Het zou kunnen dat het na Harrie stopt. “Dat duurt nog lang. Ik word honderd."

"Op de dag zelf gaat er wel een flesje champagne open en dan gaan we lekker genieten en terugkijken op al die tijd. Ik ben er zeer trots op", zegt Harrie.