"Oude zaken komen vaker voor, maar zelden zulke oude zaken", vertelt de officier van justitie. Op 27 april 2008 komt de dan 22-jarige vrouw terug van een avondje uit met haar vriendinnen. Rond half vijf 's ochtends gaat ze haar portiek in. Ze merkt dat de deur niet in het slot valt en op dat moment komt een Engels sprekende man binnen. Niet veel later ligt ze op de grond in de hal en vecht ze voor haar leven.

Ondanks het gillen en felle verzet wordt ze in bedwang gehouden door haar belager. Haar kleding wordt stuk getrokken en ze wordt gebeten en verkracht. De dader heeft zijn hand over haar mond. Ze bijt tot bloedens toe op zijn vinger. Zo hard dat hij ontveld raakt en er stukjes achter haar spalkje achterblijven. Het duurt allemaal nog een tien minuten.

'Overleven'
De argumenten van de verdediging maken vrijdag de nodige emoties los bij het slachtoffer. Nu een alleenstaande moeder van twee jonge dochters. "Het was voor mij de allerlaatste onbezonnen stapavond. Ik kan nooit meer ontspannen thuiskomen, ik ben altijd extra scherp en alert. Leven is overleven geworden", laat ze via haar raadsvrouw weten tijdens haar spreekrecht.

Het slachtoffer had de verkrachting weggestopt, maar sinds de DNA-match gaat het slecht met haar. Ze heeft moeite met mensen vertrouwen, intimiteit en de schaamte. Inmiddels volgt ze therapie vanwege PTSS-gerelateerde klachten.

Geen herinnering
De nu 46-jarige verdachte hoort de feiten gelaten aan. Hij zit stil en een beetje ineengedoken. Hij verstaat of spreekt geen Engels of Nederlands en er wordt getolkt. De man kan zich niet herinneren waar hij was en wat hij deed in de periode rond de verkrachting. "Ik bestond, maar eigenlijk leefde ik niet. Ik gebruikte meerdere soorten drugs en ik leefde toen een heel ander leven." De donkere periode is een zwart gat; hij kan zich niet voorstellen dat hij tot verkrachting in staat was.

Hij leefde in die tijd vooral op straat in Tilburg en de Limburgse plaatsen Venlo en Horst. Sinds 2014 heeft de man een vaste partner, is hij afgekickt en inmiddels is hij vader van drie kinderen. Hoewel de man zijn leven op de rit zegt te hebben, is hij in 2011 in Polen veroordeeld voor een andere verkrachting. Hij claimt dat hij onschuldig is en alleen in hetzelfde pand was. In Nederland is hij in 2018 wederom veroordeeld, dit keer voor afpersing.

DNA-match
Februari vorig jaar meldt de verdachte zichzelf bij de politie als blijkt dat hij gezocht wordt. Op de achterkant van het spijkerrokje van het slachtoffer is een bloedvlek gevonden, naar nu blijkt met zijn DNA. Volgens de officier van justitie bestaat er geen twijfel over hoe dat DNA-materiaal daarop terecht is gekomen. Ze eist onvoorwaardelijk 30 maanden cel en een schadevergoeding van 12.000 euro.

Zijn advocate bestrijdt de lezing van justitie. "Er zijn meer sporen op de kleding van het slachtoffer gevonden, maar die zijn niet goed onderzocht. Wellicht zit daar nog ander DNA op?" Alleen de bloedvlek op het spijkerrokje verbindt het slachtoffer direct met de verkrachting. Het toenmalige signalement en de compositietekening matchen nauwelijks. De advocate pleit dan ook voor vrijspraak wegens gebrek aan bewijs.

De uitspraak is over twee weken.