"We woonden vroeger in België, net over de grens bij Breda. Ik was negen jaar oud en had twee broers die een stuk ouder waren. Zij reden als pubers op een Puch en een Yamaha en daar keek ik wel tegenop. Dat is altijd wel blijven hangen, die grote broers van mij met hun stoere brommers."

"Later heb ik er zelf ook één op de kop getikt, een Puch-brommertje uit de jaren zestig waar nog heel wat aan te sleutelen viel. Veel vertrouwen in mijn technische talent had ik niet. Ik dacht steeds: help, kan ik dit wel repareren, komt dit wel goed? Maar langzamerhand lukte het me dat geknutsel eigen te maken. Ik bouwde een schuurtje in de tuin, waar ik tot 's avonds laat zat te prullen."

"Op het moment dat er een tweede brommer bij kwam en er iets van handel ontstond, raakte ik een beetje in paniek. Al mijn geld had ik erin gestoken en ik twijfelde of ik 'm wel weer kwijt zou raken. Uiteindelijk heb ik 'm voor honderd gulden verkocht, terwijl hij me tweehonderd gulden had gekost. En opgelucht dat ik was! Toen was die koudwatervrees ook verdwenen en ging het snel. De hele tuin stond vol met onderdelen en de zolder ook. En mijn moeder vond alles prima."

"Mijn school heb ik niet afgemaakt, want het prullen met brommers, daar lag m'n hart. De techniek, de nostalgie en sfeer van een Puch, dat is mooi. Iets bedenken en maken, dat deed ik liever dan huiswerk. En ik heb het geluk dat er heel veel liefhebbers voor zijn. Daardoor heb er ik mijn vak van kunnen maken. Inmiddels heb ik meer dan 3200 brommers verkocht."

"Dat wat ik destijds bij m'n moeder in de tuin had, heb ik nu in het groot in deze industriële hal in Breda. Twee jaar geleden ben ik hier terechtgekomen, toen de vorige eigenaar, een antiekhandelaar, ermee stopte. Hij had 25 jaar in het donker gewerkt, want er zaten niet eens ramen in. Het eerste wat we hebben gedaan, is gaten zagen in de muur, waardoor er licht binnenkwam. En de vloer op de eerste verdieping, daar is ook een heel stuk uitgehaald. Nu is het een prachtruimte, en staat het helemaal vol met Puchs en onderdelen. Mensen komen vanuit heel Europa hierheen voor een gerestaureerde brommer, een cilinderkop, motorblok, uitlaat of een set handvatten."

"Wat mooi is aan de Puch is de combinatie van efficiëntie, vorm en geluid. Vroeger had hij vooral een ruig imago, elegant is hij eigenlijk altijd geweest en nu is hij vooral klassiek. Het eerste model uit 1954 had het typerende hoge stuur en versnellingen. Later verscheen de Puch Maxi, een automaat. Die was wat braver maar is nu ook weer populair, vooral bij de jeugd. Het merk heeft veel fans, en de techniek is onverwoestbaar."

"Laatst kwam een man uit België een echt oudje brengen. Hij was van zijn schoonvader geweest en had zestig jaar stilgestaan in de schuur. Binnen een uur hadden we 'm weer rijdend. Da's toch geweldig? De Puch is een simpel ding waar je heel veel mee kunt, en dat maakt 'm gewild bij hobbyisten."

Honderden motorblokken, spatborden, schokbrekers, lampjes, voetsteunen en metalen velgen, de loods staat tot de nok toe vol. "Af en toe tik ik een hele partij brommers op de kop en mijn bestelbus is soms zo volgeladen dat-ie het gewicht bijna niet kan dragen. Eigenlijk ben ik een hoarder, een extreme verzamelaar."

"Er zijn er miljoenen verkocht. Het is een beetje vergelijkbaar met de Volkswagen Kever en de Peugeot 205. Maar die auto's zijn nu zo'n beetje uit het straatbeeld verdwenen en de Puch zie je nog steeds."

"Soms komt er iets binnenrijden, dan maakt mijn hart een sprongetje. Zo'n schoonheid die de tand des tijds heel goed heeft doorstaan. Dan raad ik mensen af om hun 'm te laten restaureren. Ze hebben een prachtig ding, maar wel met roestsporen en plekken en zo. Maar door nieuwe onderdelen op een oldtimer te zetten, dan klopt het plaatje niet meer. Die oude staat, dat heeft juist z'n charme. Eigenlijk ben ik dan een dief van mijn eigen portemonnee, maar ik kan het toch niet laten."

"Of ik zelf nog rijd? Weinig helaas, door tijdgebrek. Maar laatst werd mijn jongste zoon 16 en toen ben ik op zijn verjaardag, met hem achterop, de hele dag door Brabant gaan toeren. Fantastisch was het, pure nostalgie. Dat gaan we vaker doen, want inmiddels heeft hij zijn brommerrijbewijs ook."

"Met wat gereedschap en een beetje technische kennis kun je heel ver komen. Ik ken iemand die met z'n brommer tot in Turkije is geweest. Zelf ben ik twee keer met een clubje naar Parijs getoerd. En dat is afzien hoor, want het zit absoluut niet comfortabel, haha. Zo'n rit duurt een dag of twee, het is wel een mooi avontuur."

"Bij elke brommer zit een verhaal. Ik stond ooit op een beurs en aan het einde van de dag kwam er een man naar me toe. Hij vroeg me met tranen in de ogen of ik zijn brommer wilde kopen die hij sinds zijn jeugdjaren had. Ik kon m'n geluk niet op, want hij had er echt bizar weinig kilometers op gereden. Wat bleek? Hij was er als kind een paar keer mee naar school geweest, maar iedereen reed daar op een Zundapp of een Kreidler. Met een Puch hoorde je er niet bij. Daarom reed hij in het weekend af en toe rondjes om het huis, stiekem, in de hoop dat niemand hem zag. En hij was er nooit meer mee naar school geweest."