Monique Raaijmakers is al vanaf het eerste nummer aan het blad verbonden. Sinds enkele jaren maakt ze ook deel uit van de redactie. Als vormgever heeft ze alle (nu 201) nummers in haar handen gehad. Dat het blad zo populair zou worden én blijven had ze zelf eigenlijk ook niet kunnen bevroeden. "Ik heb mij wel eens afgevraagd hoe we het magazine elke maand weer moesten vullen. Maar dat gaat gewoon vanzelf. Er is gewoon heel veel te vertellen."

Ongeveer 90 vrijwilligers werken voor d'n HaDeejer. Van redactie, fotografie en vormgeving tot de bezorging. Het grootste deel van die vrijwilligers heeft er dus nog gewoon een baan naast. Toch voelt iedereen zich verbonden met het blad en met het dorp. De inzet is volgens Monique bijzonder. "Daardoor zijn we zo ver gekomen, omdat iedereen er met plezier en passie aan werkt."

In die 17 jaar heeft het magazine zo'n naam opgebouwd, dat inwoners die Heeswijk Dinther verlaten, het blad vaak maar moeilijk kunnen missen. Daar heeft de redactie iets op verzonnen. Het blad wordt niet alleen bij zo'n 3600 huishoudens maandelijks in de bus gegooid, als je niet in het dorp woont, kun je je ook op het blad abonneren. "Dan sturen we het naar je op."

Heeswijk Dinther heeft een hechte gemeenschap. "Mensen willen graag weten hoe het met hun dorpsgenoten gaat", zegt Monique. "De verhalen in het blad zijn dan ook vaak de verhalen áchter de mensen. En die verhalen zijn er genoeg." Wel is het van belang dat die ook in de toekomst worden opgetekend en daar is ook nieuwe aanwas voor nodig.

Eline Sigmans (26) schrijft inmiddels drie jaar voor d'n HaDeejer en zit sinds een jaar in de redactie. Ze werd ervoor gevraagd door een vriendin die al voor het blad schreef en hoefde er niet lang over na te denken. "Ik hou van schrijven en het voelt ook een beetje als iets goed doen voor het dorp."

Bijdragen aan de gemeenschapszin, zo ziet Eline het. "Ik merk dat d'n HaDeejer zorgt voor verbinding in ons dorp. En er zijn zoveel mooie verhalen die het waard zijn om verteld te worden. Ieder mens heeft iets unieks wat andere dorpsgenoten kan inspireren."

Nu heeft ze er nog tijd voor, naast haar werk als communicatieadviseur.. En als ze echt heel druk is, schuift ze een verhaal nog wel eens een maandje op en pakken andere vrijwilligers het op. Maar het voelt nooit als 'iets moeten', zegt Eline. "Je ontdekt dat er achter elke voordeur een mooi verhaal schuilt. Het is een eer om die verhalen op te mogen schrijven en deze met iedereen te delen."

Eline hoort nu nog bij de jonge garde. Ze realiseert zich dat het voortbestaan van het succesvolle dorpsmagazine staat of valt met nieuwe aanwas. Daar voelt ze zich dan ook wel een beetje verantwoordelijk voor. "Het is voor jonge mensen ook een heel mooie omgeving om veel te leren. En wie wil dat nou niet, échte verhalen vertellen die ook nog van A tot Z gelezen worden!"