"Vorige week was ik jarig en kreeg ik superveel lieve telefoontjes van heel lieve mensen, maar dan moet ik wel heel veel praten. 's Avonds was ik kapot. Alsof er een blok beton op mijn borstkas lag. Sindsdien zit ik weer in een dip. Het is twee stappen naar voren en twee stappen terug."

In oktober was Marjolein voor het eerst te gast bij KRAAK. En eigenlijk is ze in de afgelopen zeven maanden niet vooruit gegaan. Ondanks alle therapieën die ze krijgt, oefeningen die ze doet en medicijnen die ze moet slikken.

Marjolein werkte als gemeente-ambtenaar. Dat werk oppakken zou ze dolgraag willen, maar het gaat niet. "Ik probeer mijn mail bij te houden. Vorige week heb ik op de achtergrond een vergadering gevolgd, maar werk leidt tot acties en dat gaat gewoon niet."

Haar leven wordt vooral gedirigeerd door de therapieën die ze volgt. "Het zijn er vier per week", vertelt ze. "Ik heb een ergotherapeut, een logopedist, een manuele therapeut, een longarts, een longverpleegkundige en een fysiotherapeut. Ik had ook nog een longcoach, een eerstelijns fysio en een osteopaat. Zes keer per dag moet ik diverse oefeningen doen. Ze hameren er op het moment nogal op dat ik leuke dingen moet doen, maar daar betaal ik ook weer een prijs voor."

Veel van die therapieën volgt ze in het ziekenhuis, maar omdat het daar zo druk is, is ze afhankelijk van de agenda van de therapeuten en artsen. "Ik dacht dat het me wat meer structuur zou geven", lacht ze. Niets is minder waar. Ze krijgt geen vaste dagen of dagdelen per therapie, dat gaat niet in het ziekenhuis. "Als ik twee of drie keer per week een vast dagdeel zou hebben voor revalidatie, zou dat zoveel schelen. Overheid help me."

Ze is niet de enige die de fut niet heeft om al die therapieën te organiseren. Er gaat een petitie rond om ervoor te pleiten dat het anders wordt. Maar net als haar revalidatie, kan dat nog wel even duren.