Vanaf de oprichting in 1983 drumde Renee in Slagerij van Kampen, de roemruchte percussiegroep die vanuit Eindhoven alle grote zalen en festivals in Nederland en daarbuiten veroverde. “We waren de grondleggers voor heel veel andere trommelbands die later ontstonden, Stomp bijvoorbeeld. Het was fantastisch! Iedere avond gingen we er met zijn vieren vol in.”

De groep bestaat nog steeds, maar Renee stapte er na twaalf jaar uit om als drummer en zanger verder te gaan met de Eindhovense rockband Betty Blue. En ze ging muziekles geven op het SUMMA college waar ze ook een schoolband leidt. Een leven vol muziek, minder in de schijnwerpers dan in haar tijd bij Slagerij van Kampen, maar nog steeds vol creativiteit.

“Wij begonnen in een tijd waarin je ook als cultbandje optredens kreeg. Er was genoeg subsidiegeld dus ook als er voor de zalen niet veel te verdienen was aan een bandje wilden ze je toch wel boeken. Maar de poppodia spelen nu veel meer op safe en dat is jammer voor beginnende muzikanten die weinig ruimte meer krijgen om nieuwe dingen te laten horen.” Maar, voegt ze daar met een brede glimlach aan toe: ”We hebben nu YouTube en Spotify dus iedereen kan zichzelf in de picture zetten. Nadeel is alleen: met jou een miljoen anderen.”

De lockdown door corona zette ieder muzikantenbestaan in de wacht. “We konden niet meer het podium op. Mijn doe-lessen gingen digitaal en de schoolband stopte. Mijn creatieve energie was helemaal gestopt. Ik kon mijn ei niet meer kwijt.”

Totdat ze midden in de crisis haar nieuwe passie vond. “Ik hou van koken en dan weet je hoe belangrijk het is om met scherpe messen te kunnen werken. Dus ineens was er dat idee: ik ga messen slijpen. Ik ben thuisgekomen uit Portugal en heb meteen twee stenen besteld. Op mijn eigen aanrecht ben ik met mijn eigen messen begonnen.”

Vrienden en vrienden van vrienden kwamen met nog meer messen om op te oefenen. Met het geld dat ze daarvoor doneerden kocht Renee nieuwe Japanse slijpstenen. “Zo heb ik het uitgebouwd tot wat er nu is”, zegt ze om zich heen wijzend in haar werkplaats in Eindhoven.

“Ik heb het geleerd door heel veel filmpjes te bekijken op YouTube en door lid te worden van een Amerikaans internetforum voor messenslijpers. Daar kan ik alle vragen stellen. Maar ik heb het vooral geleerd door heel veel te oefenen.”

De Eindhovense horeca heeft haar inmiddels gevonden en bracht ook in de stilgevallen coronatijd verwaarloosde messen naar Renee. “Ze kwamen niet alleen met hun messen maar ik nodigde hen ook uit om hun verhaal te doen. Dat was vaak verdrietig maar ik hoorde ook de kracht en het doorzettingsvermogen van deze ondernemers. Heel bijzonder.”

En zo bracht de coronacrisis voor haar iets op gang waarvan ze nu enigszins beschroomd zegt: ”Dit had ik veel eerder moeten doen. Ik ben echt happy.” Maar tegelijk staat ze te popelen om zodra het kan toch ook weer het podium op te gaan. “Ik heb de jongens zo gemist. Ik kan niet wachten!” Want de muziek, benadrukt ze nog maar eens, zit in haar bloed en zal dus nooit helemaal verdwijnen.

Deze mensen gooiden door corona óók hun werkzame leven om. Lees hier hun verhalen: