Het kasteel was lang in bezit van het adellijke geslacht d'Oultremont uit België. Meijs stamt af van de Van Sons die tussen 1840 en 1920 de honneurs voor de graaf waarnamen, als hij niet in Drunen was. "Mijn oma is hier geboren", vertelt Meijs. "Ze was de dochter van de jachtopzichter. Mijn voorouders hebben hier drie generaties gewerkt en gewoond."

Natuurlijk is er in het verleden best veel geschreven over het Roze Kasteel. Een allesomvattend boek was er echter nog niet. "Het verschijnt aan het eind van de zomer en zal rond de 150 pagina's tellen."

Heel wat verder terug in de tijd beschrijft Meijs in zijn boek de kaalslag van de nu zeer bosrijke omgeving. "In 1795 waren er Franse soldaten gelegerd in het kasteel. Het was die winter zo koud, min 26 graden, dat ze alle bomen hebben gekapt en hebben opgestookt. Later heeft de toen heersende graaf wel een schadeloosstelling gehad voor de gesneuvelde bomen. Hij kreeg 1704 gulden, per boom één gulden."

Die binding met het kasteel en het onderzoek naar haar bewoners zorgt voor een stroom aan anekdotes die nog nooit eerder beschreven zijn. Bijvoorbeeld de zorg voor de hond Madame. "Een van mijn voorouders moest voor die hond zorgen en daar kreeg hij achttien gulden per jaar voor. Drie dagen voor het jaar om was, ging de hond dood. Het loon voor de verzorging werd direct met een paar dubbeltjes gekort."

In de archieven heeft Meijs ook veel kunnen vinden over de passie van de grafelijke familie: jagen. "In 1935 werden er 150 hazen geschoten en honderd konijnen. In de jaren daarvoor ging het ook vaak over honderden konijnen. Het jagen ging de graaf goed af. Telgen van het geslacht d'Oultremont waren allemaal officieren die in het Belgische leger hebben gediend", aldus Meijs.

De term Roze Kasteel is overigens achterhaald. "Na de restauratie van het Roze Kasteel gaat het door het leven als Kasteel Steenenburg, een historische naam die stamt uit 1559."

Nog een verhaal van Meijs: "Die sleuven hier", wijst hij een van de torentjes aan. "Iedereen denkt dat dat schietgaten zijn, maar het zijn openingen voor frisse lucht op de wc."

De laatste gebruikers van het kasteel heeft Meijs zelfs kunnen interviewen. "Ik heb wat mensen kunnen opduikelijken die voor het Land van Ooit hebben gewerkt: iemand die er in het begin werkte en eentje die er de laatste vijf jaar heeft gewerkt. Dat leverde mooie gesprekken en veel informatie op. Er was destijds heel veel weerstand tegen de bouw van het attractiepark."