Sommige echtparen op leeftijd gaan samen fietsen, beginnen een volkstuintje of gaan lekker vaak op vakantie. Maar Betsie en haar man gingen samen naar cactusbeurzen toen ze met vervroegd pensioen gingen. Zo begon hun bijzondere cactusverzameling. “Daar kon je toen heel aparte cactussen kopen. In het tuincentrum, daar is het allemaal standaard.”

Helaas kon haar man er niet lang van genieten. 29 jaar geleden overleed hij, maar Betsie hield hun hobby in ere. En hoe. Toch hebben heel weinig mensen van haar cactusmuseum mogen genieten.

“Ik zei van de week nog tegen mijn vriendin dat ik het jammer vind dat ik het nooit aan iemand heb kunnen zien.” Haar vriendin had daar wel een oplossing voor. Ze belde Omroep Brabant. Brabants Buske kwam zaterdag langs en nu heeft Betsie haar verzameling met duizenden Brabanders kunnen delen. “Maar ik vraag geen kijkgeld hoor”, grapt de pientere, bijna 89-jarige.

Ze houdt haar kas vol cactussen in perfecte staat. “Je kunt hier van de vloer eten. Vorige week heb ik al het zand vervangen, dat was een hele klus.” Ze is gek op haar cactussen. “Ik heb tien dagen in quarantaine moeten leven en dan ging ik wel zes, zeven keer per dag bij de cactussen kijken. Mijn liefdes.”

Dat cactussen vrijwel geen zorg nodig hebben, is volgens Betsie niet helemaal waar. “Van september tot februari hoeven ze geen water. Daarna giet ik het water onder de cactus, niet erop. Als je dat doet, wordt het een pudding.”

Eén cactus steekt er echter met kop en stekels bovenuit. “Die moet met mij mee als ik kleiner ga wonen. En als ik hem niet kan plaatsen, moeten ze hem onder mijn bed schuiven. Dat heb ik al gemeten, dat past. Als ik doodga, moet die mee naar het kerkhof. Want ik heb die van mijn man gekregen dertig jaar geleden.”

De kinderen hebben duidelijke instructies gekregen: “Ze mogen hem op het kerkhof niet op het gras zetten dan krijg je een ronde kring van dood gras. Hij moet op het muurtje komen. Of dat ze het doen, moet ik natuurlijk afwachten want ik kan hem zelf niet optillen, zo zwaar.”