Pleegouders heb je in soorten en maten. “Eén van onze pleegmoeders kreeg een kindje dat geloof ik tien centimeter was, zo klein. Uit de buik van moeder is het zó bij de pleegmoeder beland. Crisisopvang, maar dat kan zo vijf, zes maanden duren.”

Loutjes pleegzoon is sinds zijn vijfde bij haar en haar man Zjef. “Hij woont nu permanent bij ons. De eerste tien jaar zijn we weekend- en vakantiepleegouder geweest. Maar toen voor de tweede keer alle kinderen uit huis werden geplaatst, heeft de rechter de biologische moeder uit de ouderlijke macht gezet. Toen is hij permanent bij ons komen wonen.”

Haar pleegzoon had in zijn ouderlijk huis veel problemen en heeft daar nu nog last van. Dat krijgt Loutje allemaal mee: “Het is heel belangrijk dat je je verhaal kunt doen, uit kunt huilen en dat je even kunt opladen.”

Als ze met vriendinnen over haar problemen als pleegouder praat, krijgt ze reacties als: “Kap er dan mee, want je gaat eraan onderdoor!” Goedbedoeld advies waar ze weinig meer kan: “Ik kan dat jong niet in de steek laten, hij kan er niets aan doen dat hij een boosaardige Pietje Bell is.”

Natuurlijk is er logenotencontact voor pleegouders. Twee uur per maand, POP-overleg heet het: Pleegouders Ontmoeten Pleegouders. “Daar bespreken we hoe het gaat met de pleegkinderen. Er wordt veel gehuild”, vertelt Loutje. Ze beschrijft hoe het gaat: “We zitten in een kamer met vette TL-balken, aan formica-tafels in een U-vorm.”

Na twee uur is de huur van de ruimte voorbij. “Als we nog een wijntje willen drinken, kunnen we ons met moeite bij de biljartende mannen voegen. Die kijken ons dan altijd wat raar aan. Ongemakkelijk is dat.”

Door de sfeerloze manier waarop het ging, ging Loutje steeds minder vaak naar de overleggen. “Terwijl ik het heel hard nodig had om mijn hart uit te storten.” Dus bedacht ze een plan: “Waarom starten we geen huiskamer, waar we binnen kunnen lopen als het nodig is? Dat we kunnen bellen naar elkaar en elkaar kunnen ontmoeten als het nodig is?”

De gemeente Tilburg steunt het initiatief van Loutje en andere pleegouders en stelt een ruimte beschikbaar: “We hebben iets op het oog, daarover zijn we nu aan het onderhandelen.”

Hoe de huiskamer eruit moet zien, weet ze al: “Het moet een fijne, lichte ruimte zijn die groot genoeg is om kinderwagens in te kunnen stallen, bankstellen in te zetten, een lekker grote huiskamertafel met een hanglamp erboven, goeie stoelen eromheen en met lekkere koffie en thee.”

In september wordt de huiskamer voor pleegouders geopend.