Kort na het mislopen van de promotie zit Van den Boomen in de auto, vanuit Toulouse terug naar het Brabantse land. Terug naar zijn vriendin Demi: “Ze was twee weken in Nederland en dan twee weken bij mij, afwisselend. Op die manier kon ze blijven werken, maar konden we ook samen zijn.” Nu keert hij terug naar Nederland. “Mijn vriendin is 39 weken zwanger, de kleine komt er bijna aan. Misschien dat ze straks wel vaker nog langer bij mij blijft en dat ze minder gaat werken.”

Zijn vriendin zag Van den Boomen dus nog wel, zij heeft ook nog wel een aantal wedstrijden in het stadion gezien. Vader en moeder kwamen niet verder dan één wedstrijd, in het begin van het seizoen. “Als je op het veld staat maakt dat niet veel uit. Maar in aanloop naar een duel is dat wel jammer.”

Contact met het thuisfront was er wel veel. “Ik praat met mijn vader heel veel over voetbal, we bellen er elke dag wel over. In de beginfase speelde ik veel, daarna zat ik op de bank. Dat zijn fases dat je bepaalde gesprekken wil voeren en daar positiviteit uit wil halen. Dat ging nu dus telefonisch. Met mijn moeder en vriendin belde ik over andere dingen en met mijn broertje over beide, dus dat zat wel goed.”

Voor Van den Boomen was het zijn eerste avontuur in het buitenland. “Ik vond het wel apart, je stapt een hele nieuwe wereld in. Dat schrok me eerder altijd af, om de stap te maken. Maar ik ben heel erg positief verrast. Alles is nieuw, alles is leuk. Het was ook wel tijd voor mij, deze uitdaging. En het pakte goed uit.”

Als voetballer heeft Van den Boomen stappen gezet in Toulouse, hij hoopt in de toekomst de stap naar een top vijf-competitie van Europa te zetten. “Ik weet dat het haalbaar is, ik was er nu al heel dichtbij. En in voetbal kan het snel gaan. Ik heb er met Stijn (Spierings, red.) de afgelopen dagen ook over gesproken. Twee jaar geleden speelden we een nietszeggende wedstrijd in de Keuken Kampioen Divisie tussen FC Eindhoven en RKC Waalwijk. Nu promoveerden we bijna naar Ligue 1. Dan besef je dat het snel kan gaan. Maar ook dat je er van moet genieten, want het kan ook snel de andere kant opgaan.”

Dat zag hij ook in de kleedkamer afgelopen weekend. “Veel jongens zaten er doorheen, het is wel een klap geweest. Maar het is voetbal, het ene team gaat huilend naar huis en het andere team feestend. Wij waren helaas het huilende team”, zegt hij berustend.

Van den Boomen is niet alleen onderweg naar huis, maar ook naar een nieuwe fase in zijn leven, als vader. “De laatste twee weken kon het al elk moment gebeuren. Ik was met mijn hoofd bij mijn vriendin en die kleine. Misschien dat ik daarom op dit moment nog iets makkelijker kan relativeren.”