Ze heeft de ziekte van Stargardt, zo vertelt ze in het Omroep Brabant-programma Kraak. “Dat is een ziekte waarbij de afvalstoffen op je netvlies niet worden afgevoerd. Ze vreten je netvlies aan, waardoor je langzaam je zicht verliest.”

De diagnose kreeg ze in 2017 en inmiddels kan ze nog maar 30 procent zien. Toch is dat geen belemmering om populaire boeken te maken, die kinderen en ouders over de hele wereld kennen. In 2004 schreef ze haar eerste prentenboek. Die zijn inmiddels uitgegeven in 23 talen.

“De vertalingen staan op zolder in een doos. De Nederlandse versies staan wel beneden in een kast. Maar als ik op vakantie ga, ga ik wel even in een boekwinkel kijken. In Italië zag ik een keer mijn boek in een winkel, dat was wel heel leuk om te zien.”

Haar boeken sluiten goed aan bij de belevingswereld van kinderen. “Ik ben een meisje van 51, maar ik kan me nog heel goed herinneren hoe ik tegen de wereld aankeek. Ik kan heel veel bewondering hebben voor de verwondering waar kinderen mee naar de wereld kijken.” Ze geeft les op een basisschool. “Een kind in de klas vroeg me eens, juf wat voor werk doe je eigenlijk. De manier waarop een kind denkt en kijkt, maakt de wereld mooier. Ik probeer dat in de boeken terug te brengen.”

Dat ze steeds minder ziet is geen beperking om nog meer boeken te maken over die verwondering. “Ik maak me geen zorgen. Die verwondering zit meer tussen je oren dan wat je ziet met je ogen. En ik merk dat nu ik slechter ga zien, mijn zintuigen meer op scherp komen te staan. Ik hoor en ruik meer.”

In haar nieuwe boek wordt ziekte met luchtigheid en humor benaderd. Het boek gaat over Syl, die als ze haar oma in het ziekenhuis bezoekt nog twee zieke jongens ontmoet. "Samen zetten ze het ziekenhuis op zijn kop. Maar dan wordt één van hen nog zieker", vertelt Koppens over het boek.