Vader, moeder en beide zonen helpen bij de bestrijding van het coronavirus
“Het gaat hier tijdens het avondeten eigenlijk altijd wel een keer over corona”, zegt Fons van der Steen (19).
“Als je erover nadenkt zijn we er als gezin in elke fase van deze pandemie bij betrokken geweest”, constateert zijn broer Juul (21).
Ouders Joost (53) en Karin (58): “Het is een hele bijzondere tijd. Ik ben trots op ons en op de passie waarmee iedereen dit werk doet."
Dit is de familie Van der Steen uit Helmond. Medisch opgeleid en gedurende de coronapandemie toegevoegd aan de COVID-bestrijding van de GGD Brabant-Zuidoost. Soms, op weekenddagen, is het hele gezin samen aan het werk. Het werkveld van de broers en hun moeder is de vaccinatiestraat in Helmond. Hun vader laat zich daar ook wel eens zien, maar zijn rol is breder, meer overkoepelend. Met hem is het allemaal begonnen.
"Ik vroeg of mijn vrouw mij mocht assisteren.”
Joost was als infectieverpleegkundige bij de GGD Brabant-Zuidoost in januari vorig jaar al betrokken bij de opvang van de eerste Wuhan-gangers. Nederlanders die de Chinese stad vanwege het coronavirus hadden verlaten en op Eindhoven Airport weer voet zetten op Nederlandse bodem. “Eind februari kregen we te maken met de eerste zieken in de regio. We zijn meteen bij mensen thuis gaan bemonsteren, gewoon vanuit onze auto waar we de testsetjes in vervoerden.”
Vermoedelijk heeft Joost in die tijd het virus meegebracht en zijn hele gezin besmet. “Dat zal je nooit zeker weten, maar ik ben bang dat het zo gegaan is.” Corona, dichter bij de realiteit van dat moment konden ze niet zijn. Ze werden er allemaal behoorlijk ziek van, maar knapten ook weer op.
Op een avond werd Joost gevraagd om een buurtbewoner te testen. Die was op skivakantie in Oostenrijk mogelijk besmet. “Dat doe je altijd samen met een collega, maar omdat er niemand voorhanden was heb ik gevraagd of mijn vrouw mij mocht assisteren.”
Karin, die bij de Jeugdafdeling van de GGD werkt en betrokken is bij de inenting van jonge kinderen vertelt: ”Na die introductie ben ik buiten mijn gewone werk ook mee gaan doen in het bron- en contactonderzoek.” Ze zag collega’s ineens in een heel andere rol, het zorgde voor een opleving van de sfeer.
Joost: ”Ik had werkdagen van elf uur en was soms zo moe dat ik het zelf niet meer doorhad.” De komst van een teststraat maakte een professionelere aanpak mogelijk. Intussen werd er ook nadrukkelijker vooruitgekeken naar vaccinatiemogelijkheden. “Ik heb veel kennis van infectieziekten en ben gewend om uitbraken aan te pakken.” Hij is nu vaccinatie-coördinator, overlegt met ziekenhuizen, het RIVM en deelt zijn kennis over nieuwe vaccins met de medewerkers op de vaccinatielocaties.
"Ik heb van heel dichtbij meegemaakt wat het virus met mensen doet.”
Zoon Juul haakt aan: “Maar als het zo uitkomt breng ik die kennis inmiddels over." Hij was net klaar met zijn opleiding tot verpleegkundige en werkte in het Geldropse St. Anna Ziekenhuis toen de coronacrisis uitbrak. “Ik stond op de afdeling orthopedie, maar die ging dicht, dus werd ik ingezet op de corona-afdeling. Ik heb van heel dichtbij meegemaakt wat het virus met mensen doet.”
Sinds de opening van de vaccinatiestraat in Helmond werkt hij een dag in het weekend mee. Net als zijn moeder is hij prikker-opleider. Zijn broer Fons, derdejaars verpleegkunde-student, stapte wat later in. “Ik werk ook in Eindhoven. Daar heb ik Aad de Mos gevaccineerd.” En dan, lachend: “ Natuurlijk wilde ik een foto met hem.”
“Het gaat hier in huis vaak over de zorg”, zegt moeder Karin. “Het zit in de genen. Er zijn ook verschillende neven en nichten die in de zorg werken.” Juul: “Op de locatie in Helmond weten ze inmiddels dat wij er alle vier werken. Daar worden grappen over gemaakt.” Fons: “Of als ik hoor dat ze mijn vader aan de telefoon hebben zeg ik: vraag eens aan ons pap wat we vanavond gaan eten.”
"In de vaccinatiestraat komen we steeds vaker mensen tegen die we al kennen."
Toen hun grootouders aan de beurt waren voor hun vaccinatie wilden ze dat Juul die zou zetten. “Tegenwoordig komen we in de vaccinatiestraat steeds vaker mensen tegen die we al kennen, omdat de leeftijden lager worden”, zegt Fons.
Frustraties over tegenvallende besmettingscijfers delen ze met elkaar. Net als de blijdschap toen de ziekenhuisopnamen gingen dalen. “Het is een groot voordeel dat we alle vier weten waar we het over hebben”, zegt Joost. “We hebben aan een half woord genoeg.”
“Als je ervan uitgaat dat we nu zo ongeveer het einde van de crisis hebben bereikt, dan kun je stellen dat we het hier helemaal van begin tot eind hebben meegemaakt”, zegt Juul. “Van de eerste patiënt tot de laatste prikken.”
