"Ik was een braaf kind, dat niet met haar hoofd boven het maaiveld kwam, maar zich net zo gedroeg en kleedde zoals m'n leeftijdsgenootjes. Toch voelde ik me niet geaccepteerd in de klas, want iedereen liet me zo'n beetje links liggen. Toen ik op mijn 13e meedeed aan een musical was daar iemand die helemaal droeg wat hij wilde. Dat was een eye-opener. Ik besloot me niet meer aan te passen maar mijn eigen ding te gaan doen."

In de kerstvakantie kroop ze samen met haar moeder achter de naaimachine: "We maakten een wijd uitlopende broek van allerlei lapjes. Ook verfde ik m'n haar in een aparte kleur. Dat was het begin van mijn eigen stijl. Want ik besefte: ik kan alleen maar mezelf zijn."

"Op mijn 16e ontmoette ik mensen uit het altopunk-wereldje en ook op de Kunstacademie waar ik later naartoe ging, voelde ik me erg thuis. Iedereen accepteerde dat ik anders was. Het was een soort bubbel waarin ik leefde, maar toen ik klaar was met de opleiding, spatte die bubbel uit elkaar en keerde ik terug naar de echte wereld."

"Ik probeerde aan de slag te gaan als beeldend kunstenaar. Dat was zwaar, want je werkt je helemaal een slag in de rondte terwijl het nauwelijks iets opbrengt. Om iets bij te verdienen, werkte ik in de thuiszorg, maar daar was ik ook niet gelukkig. Tegelijkertijd ging het niet goed met me. De onzekerheid groeide en ik kreeg paniekaanvallen."

"Na drie jaar kwam de grote klap en stortte ik helemaal in. Die burn-out was zo groot en allesomvattend, dat het me niet lukte eruit te komen. Ik sliep niet meer en kreeg verschrikkelijke angsten, die altijd op de loer lagen. Soms was ik bang dat mensen me niet meer aardig zouden vinden, dan had ik extreme angst dat m'n huis in brand zou vliegen. Het idee dat ik helemaal niks kon betekenen voor de wereld, ik werd er helemaal gek van."

Leonie kreeg ook last van het restless legs-syndroom: een rusteloos gevoel in de benen, waardoor er een grote drang is om de benen te bewegen. "Daardoor kon ik niet meer stilzitten. Van pure ellende ben ik toen maar gaan wandelen, urenlang, door de natuur. Dat gaf rust en ik besloot een plekje voor mezelf in het groen te zoeken. Dat werd mijn eerste volkstuin."

"Tussen de wortels, sla en sperziebonen voelde ik me thuis. Ik leerde heel veel van de oude mannetjes die ook dagelijks op het volkstuincomplex waren. Maar toen ik besloot de dingen op mijn eigen manier te doen, werd dat niet in dank afgenomen. Hun manier was de beste, zo redeneerden ze. En opnieuw vroeg ik me af: waar voel ik me eigenlijk thuis in de wereld?"

"Ik kwam in aanraking met een groep mensen die een ecologisch dorp wilde starten. Dat leek me ideaal, want dan zit je in zo'n mini-economie, heel anders dan de gewone wereld. Iedereen had grote dromen, alles was mogelijk."

Maar al snel liepen ze tegen allerlei praktische problemen aan. "Geldtekort, gemeentelijke regels, maar ook onderlinge verschillen. Iedereen bleek toch hele andere idealen te hebben. Maar daar is wel het idee voor de Paradijstuin ontstaan. Een plek waar iedereen samen kan komen, waar je altijd terecht kunt en waarbij je zintuigen alle ruimte krijgen."

"In Breda-Noord, in de buurt waar ik woonde, werd een buurttuinproject gestart en hoewel niet iedereen even enthousiast over mijn plannen, was ik welkom. Ik kreeg een lapje grond toegewezen, helemaal achteraf, boven op een heuvel waar eigenlijk niks groeide. Ik was er blij mee, want het was een mooi glooiend terrein met een boom, precies waar ik van hou."

Veel oogst was er niet, maar dat maakte haar niet uit. "Een vriend van me heeft me vervolgens geholpen om een stappenplan te maken voor de Paradijstuin. Ik vond het doodeng en was zo bang om weer in een burn-out te raken. Maar hij zei: stap door die angst heen, je hebt niets te verliezen."

Leonie blikt nog altijd terug op een geweldige tijd. "Sommige vriendschappen die daar zijn ontstaan, zijn voor het leven. Die vrienden zijn ook betrokken bij mijn huidige tuin."

"Mijn project kwam tot leven en ik durfde ook steeds meer. Workshops voor kinderen, dat was het plan, maar niemand meldde zich aan. Toen ben ik de wijk in gelopen, om ze gewoon te gaan halen. En dat werkte. Ineens had ik twee keer per week een groepje kinderen in mijn tuin en dan gingen we samen fruit plukken, zaaien, groenten proeven, koken of hutten bouwen in het groen."

"Sinds een jaar zit ik op dit plekje in het Brabantpark in Breda. Een enorme klus was het, die verhuizing. Alle planten, bloemen en struiken werden uitgegraven en hier weer in de grond gezet. En alles doet het hier zo goed! Die grond is vruchtbaar, niet normaal. In de vorige tuin was ik blij als ik een klein pompoentje had, en nu heb ik reusachtige exemplaren. Aardbeien, tuinbonen, rabarber, alles groeit explosief hier. Vorig jaar had ik zelfs watermeloenen, dat is echt uniek in Nederland."

"Langzaam maar zeker valt alles op z'n plek. Tot nu toe haalde ik m'n water bij de voetbalvereniging hiernaast, maar binnenkort wordt er een pomp geslagen en dan kan ik via m'n eigen terrein alles besproeien. Een hek moet er ook nog komen, dat heb ik zelf een beetje improvisorisch aangepakt."

"Lang heb ik gedacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden, maar ik leef nu echt in een droom. Toen die burn-out maar aanhield, dacht ik: dit is het. Ik word nooit meer beter. Meditatie, zelfhulpboeken lezen, alternatieve therapieën volgen, andere voedingspatronen, ik probeerde alles maar niks hielp. Jarenlang heb ik zo geleefd. Ik was een kaal persoon, zonder filters en beschermlaag. En alles kwam binnen. Maar toen, opeens, dankzij de juiste medicijnen en anti-depressiva, verdwenen mijn angsten, depressies en de rusteloosheid in m'n benen. Ik kon weer slapen. Vanaf toen ben ik gaan klimmen, mijn wereld ging weer open. En nu sta ik weer, ook al zijn er soms tegenslagen. Ik ben Leonie, een inspiratie door wie ik ben."

Klik hieronder op een foto om nog meer inspirerende portretten te lezen.