Vermist raken, zonder spoor of iets. Het is de nachtmerrie van iedere ouder, partner of ieder kind. Voor de achterblijvers duurt de onzekerheid hun hele leven. Dat geldt nog steeds voor de nabestaanden van Tanja Groen. Een studente die al bijna dertig jaar weg is zonder dat ze één spoor naliet. Het grijpt je bij de keel.

Vermissingen zijn er dagelijks en ze komen veel in het nieuws. In heel Nederland komen jaarlijks 40.000 meldingen bij de politie binnen, blijkt uit onderzoek van Bureau Beke. Verdwijnen betekent van alles: van een tiener die boos is weggelopen van huis, meegegaan met een ander tot een dementerende oudere die is gaan dwalen en een crimineel die ontvoerd is. In bijna alle gevallen duiken die mensen gelukkig binnen een paar uur of paar dagen weer op, helaas soms niet levend.

Het wegblijven kan ook langer duren. Zoals bij Tilburger Karel Besselsen die van de aardbodem verdween in 2001. Ja er waren ooit botten gevonden onder de Keizersveerse brug bij Raamsdonksveer maar die konden niet van hem zijn is lang gedacht. Pakweg vijf jaar later werd hij tóch geïdentificeerd. De doodsoorzaak is nooit vastgesteld.

Of langer dan een jaar weg zijn, zoals Yalcin Colkusu uit Waalwijk. ‘Depressief’ vertrokken in 1991. Pas na vijftien jaar werd duidelijk wat hem overkomen was. Het spoor leidde naar een schattig dijkhuisje in Lage Zwaluwe. Daar gingen de nieuwe bewoners verbouwen. Toen ze de badkamervloer sloopten ontdekten ze het skelet van een man, deels in het plastic. Zo kan het dus ook gaan. Een toevalstreffer. Maar wel eindelijk duidelijkheid voor zijn dierbaren.

Er zijn ook vermissingen waarbij de politie meer weet maar dat niet openlijk deelt. Zoals bij de verdwijning van Onno Meijer in 2002 in Baarle-Nassau. Omdat hij in diverse onderwereldvrienden had, denkt de politie dat hij is vermoord. Maar ondanks allerlei graafacties is er nooit een lichaam gevonden. Officieel nog steeds vermist dus maar zeker dood.

Gruwelijk om niet te weten wat je dierbare overkomen is en waar zijn laatste rustplaats zich bevindt. Maar wat doe je na al die jaren als nabestaande? Gewoon aan de verwerking beginnen waarschijnlijk. Maar, er is een categorie vermissingen die nooit rust geeft en door je hoofd blijft spoken.

Dat zijn de onopgeloste vermissingen. Zeker 29 personen zijn in Brabant al lang vermist. Vooral mannen en sinds pakweg 1965. Ik schrijf zeker 29 want het is mede gebaseerd op de publiciteit rondom die mensen en het feit dat de politie ze ook gesignaleerd heeft staan als vermist. Het moeten er uiteraard meer zijn, maar over zo'n lange periode raken ze ook wat in de vergetelheid. Landelijk zijn bijna 1500 mensen vermist, sinds 1929, volgens Bureau Beke.

Een van de bekendste verdwijningszaken is die van Germa van den Boom uit Nieuwendijk. Een jonge vrouw die na aan avondje stappen in de zomer van 1984 uit haar huis verdween. Tot begin deze eeuw doken nog wel eens geruchten op over mensen die meer weten maar nooit brachten die helderheid. Ze zou nu dik in de vijftig zijn als ze nog zou leven.

Een zaak die ook vaak in het nieuws kwam is die van de Astense vrienden Piet en Hans. In 2020 is er nog naar ze gezocht in een zandafgraving in Liessel. Ze zouden richting de zeventig jaar gaan maar ook hier gaat de politie uit van overlijden.

"De moeder ging op zoek naar antwoorden bij een crimineel."

Wat als je echt niets hebt, geen enkel aanknopingspunt? Niks tastbaars? Dat gebeurt ook. Dat moet toch aan je knagen. Ik zou misschien wel op zoek gaan naar antwoorden zoals je in films wel eens ziet. Ik ken een voorbeeld van een Brabantse moeder van wie de zoon vermist was geraakt, mogelijk vermoord in een onderwereldconflict. Ze ging op zoek naar antwoorden bij een crimineel. Maar die kon hij haar niet geven. En zo moest ze de rest van haar leven door, met raadsels.

Ga er maar aan staan. Kun je dan gaan rouwen? Blijf je altijd de hoop houden? Blijf je ook denken: misschien lopen ze nog ergens rond? Nabestaanden, familie en vrienden staan misschien wel op met die knagende onzekerheid en gaan er ook mee naar bed. Want je wil zoiets toch een plek geven?

Daarom is het zo belangrijk dat er tips blijven komen, hoe klein ook. En dat er ook actief gezocht wordt. Het is nuttig om plekken waar een lichaam kan liggen te bekijken. Ook een negatief resultaat is een resultaat.

Voor nabestaanden stel ik me zo voor dat het zoeken nieuw perspectief kan geven, een sprankje hoop. Ook al leidt het tot niets. Je bent het als samenleving verplicht aan mensen die al zo lang, zoiets ergs moeten doorstaan.