Het was op een klein klinkerweggetje in Sint Willebrord, John ziet het nog zó voor zich. “Het was 2 januari, half acht in de ochtend. Nog pikkedonker buiten”, zo herinnert hij zich. “Zo’n klinkerweggetje loopt altijd een beetje bol, er was niets aan te zien.”

Maar een lekkende riolering had ervoor gezorgd dat de grond ónder de klinkers was weggespoeld. En waar de klinkers elkaar nog in evenwicht houden, was het gewicht van de vrachtwagen te veel. “Ineens schoot ik naar beneden”, vertelt John. “De weg stond plotseling ter hoogte van het raam."

Hij had niet meteen in de gaten dat hij in een sinkhole gestort was. “Ik had geen idee wat er gebeurde, het was donker, ik keek in mijn spiegels maar zag helemaal niks.” John kon op eigen kracht uit de vrachtwagen klimmen. “Maar ik heb geen idee meer hoe ik thuis ben gekomen. Ik heb zelfs nog binnen gezeten bij mensen daar in de buurt. Niemand kon het bevatten, andere mensen hebben het alarmnummer gebeld.”

Zijn vrachtwagen liet hij in het gat staan. In de middag van die januaridag kwamen takelwagens zijn vrachtwagen uit het sinkhole hijsen. Er zijn twee vrachtwagens vol zand voor nodig om het gat te vullen.

Pas later blijkt dat John toch behoorlijk last heeft van de smak die hij maakte met de cabine van de vrachtwagen. Hij heeft twee tussenwervels in zijn rug beschadigd. “Ik heb van mijn knieën tot mijn schouders in het gips gezeten.”

Helemaal herstellen zal hij nooit. John werkt nu gedeeltelijk en is gedeeltelijk afgekeurd. Hij zit niet meer op de vrachtwagen, maar op een touringcar. Bang dat hij nog eens in een sinkhole terechtkomt is hij niet. Klinkerweggetjes hoeft hij niet te vermijden. “Dit was zo'n enorme pech. Dit zal me vast niet nog een keer overkomen.”

LEES OOK:

De grond letterlijk onder je voeten vandaan, een overzicht van sinkholes

Straat verandert in riviertje in Roosendaal, auto zakt in sinkhole