De Bruijn schreef het boek omdat hij de vraag wil beantwoorden hoe Van der Poel zo goed en volstrekt autonoom kan zijn. "Hij doet helemaal zijn eigen ding. Dat is bijzonder aan topsporters in deze tijd. Die worden toch behoorlijk gestuurd door een ploeg, de commercie en de media. Die vraag is me blijven fascineren."

De voornaamste conclusie van de schrijver is dat Mathieu van der Poel uit twee personen bestaat. "Alles wat hij doet ademt wielrennen, ook naast het fietsen", aldus de Bruijn. "Aan de ene kant straalt hij heel veel lossigheid, nonchalance en plezier uit. Aan de andere kant creëert hij een personage dat op een stuurse, bijna boerse manier met die sport bezig is."

Een anekdote die Van der Poel typeert is snel gevonden. In de vorige winter, net voor corona, had hij zijn grote doorbraakseizoen. Hij was een topmountainbiker, had de grote klassiekers gereden en een volledig veldritseizoen gedraaid. Eigenlijk had hij drie topseizoenen in één beleefd en in de eerste week van februari werd hij ook nog eens wereldkampioen."

Dat deed hij overigens op fantastische wijze, weet De Bruijn: "Het hele WK had hij op kop gereden. Na afloop kreeg hij de vraag wat hij nu, na dat waanzinnige seizoen de volgende dag zou gaan doen. 'Dan ga ik lekker op mijn mountainbike zitten', antwoordde hij." De Bruijn kan er niet over uit. "Na zo'n driedubbel seizoen! Hij gaat niet met zijn lief naar Tenerife, hij neemt geen rust, nee hij gaat lekker fietsen. En hij vertelt erover met glanzende ogen, hij méént het echt. Dat tekent de sportman Mathieu van der Poel, de liefde voor die fiets."