Michaela was 32 toen ze tijdens een operatie - waarbij een tumor uit haar rug werd verwijderd - een gedeeltelijke dwarslaesie opliep. Nog geen jaar later besloot ze haar liefde voor tennis weer op te pakken vanuit een rolstoel. Met succes, want 'Micha' wint toernooien over de hele wereld in zowel het enkel- als het dubbelspel. Toch ontbrak er één ding op haar erelijst: de Paralympische Spelen. In Tokio zou ze de kroon op haar carrière zetten, voordat ze met tennispensioen gaat.

Toch ziet Michaela daar nu van af. "Dat is geen keuze die ik van de een op de andere dag gemaakt heb. Al sinds de komst van corona zie ik verschillende maatregelen, waar ik niet achter sta. Zoals de mondkapjes en de anderhalve meter afstand. Maar ik vond ook dat de politie te hard optrad tegen demonstranten. Bij de tennisbond hebben ze me vorig jaar al eens gevraagd om me daar wat gematigder over uit te laten."

Begin dit jaar viel de druppel die de emmer deed overlopen. "Toen werd bekend dat je óf gevaccineerd moet zijn om naar Tokio te gaan, óf er gelden aanvullende maatregelen. Er werd altijd geroepen dat een prik niet verplicht was, maar voor mij voelde dat daardoor wel zo. En dat mag de organisatie uiteraard zo bepalen, maar dan is het vervolgens aan mij om daar mijn keuze op te baseren."

Ruim een maand geleden hakte Michaela definitief de knoop door. "Daar sta ik nog altijd duizend procent achter. Tegelijkertijd doet het ook nog honderd procent pijn. De afgelopen jaren heb ik hier álles voor gedaan. Mijn tennisstoel staat sindsdien in het schuurtje te verstoffen. Ik kan het voorlopig nog niet aan om de baan weer op te gaan."

Het biedt troost dat de meeste reacties op haar keuze positief zijn. "Zelfs van mensen uit het andere kamp, die totaal niet snappen dat ik me niet laat vaccineren. Zij vinden het dapper dat ik vanuit mijn principes toch zo'n besluit durf te nemen."

Dat respect is niet vanzelfsprekend. Dat zag Michaela wel bij Yvette Broch, de handbalster die eerder deze maand ook liet weten niet naar Tokio te willen afreizen. Het kwam haar op een stortvloed aan kritiek te staan. En ook Michaela hoorde na haar keuze van een hoop collega's niets meer. "Dat vind ik zonde. Je wordt zo snel in een hokje van complotdenkers gestopt... Terwijl ik ook gewoon respect heb voor de mening van anderen."

De komende tijd gaat Michaela op zoek naar nieuwe uitdagingen. "Als ik over een paar jaar nog een kans op de Paralympics had, was het allemaal een stuk makkelijker geweest. Maar ik ben nu 43, dus hier houdt het op." Niet dat ze zich zal vervelen. "Ik heb een stichting voor mensen die net als ik op latere leeftijd in een rolstoel zijn beland. En met mijn organisatie Police for Freedom blijf ik vechten voor onze grondrechten."