"Ik heb er geen woorden voor", zei Ireen zondagmiddag in het radioprogramma De Zuidtribune op Omroep Brabant. "Het is nog best onwerkelijk voor me. Ik heb hier zolang naartoe gewerkt. Dit zouden mijn eerste Spelen worden... Ik moet realistisch zijn, ik ben nu 31 jaar oud. Ik denk dat het voor mij vrij onhaalbaar is om er nog bij te zijn tijdens de volgende Olympische Spelen in Parijs."

De hamstringblessure bij de speelster van HC Den Bosch kwam in maart voor het eerst op. "Met de pijn viel het toen heel erg mee. Nog steeds is dit het geval, maar de blessure komt af en toe weer om de hoek kijken. Ik ben pijnvrij, ik doe alles mee. Maar in een keer schiet het er weer in. Ook dinsdag weer, aan het eind van een warming-up. We hadden al verschillende sprintjes gedaan. Ik deed er nog een en toen schoot het erin."

Daarop stopte ze de training, ging ze naar de fysio en werd besloten een MRI-scan te maken. "Daaruit bleek dat er een scheurtje in de overgang van de pees naar mijn spier zit." Het probleem is dat niet duidelijk is hoelang het herstel in beslag zal nemen. "De een heeft het over twee dagen, de ander heeft het over een revalidatie van dertig dagen. Omdat dit mij de afgelopen maanden vaker is overkomen, besloot de hockeybond mij nu thuis te laten. Rationeel kan ik dit volledig begrijpen. Maar emotioneel is dit een onwijze klap voor me."

Ireen is ervan overtuigd dat ze zichzelf niets kwalijk kan nemen. "Ik heb de afgelopen tijd als een non geleefd. Ik heb alles gegeten en gedronken wat moest en alles laten staan wat ik niet moest eten en drinken. Ik heb rust genomen, ben naar fysio's geweest... Ik kon niets méér doen. Dat maakt dit aan de ene kant gemakkelijker te accepteren, maar aan de andere kant voelt het heel ongrijpbaar en oneerlijk."

Over iets minder dan twee weken begint het vrouwenhockeyteam aan de Olympische Spelen. Op 24 juli is India de eerste tegenstander van de ploeg van bondscoach Alyson Annan. Of Ireen de verrichtingen van haar teamgenotes tijdens de Spelen via de tv gaat volgen, durft ze nog niet te beloven. "Kijk, het zijn mijn allerbeste vriendinnen en ik gun het hen uit de grond van mijn hart. Maar het zal een martelgang worden."

"Normaal gesproken kijk ik altijd naar de Spelen, naar allerlei sporten", zegt Ireen. "Ik wil volgen wat er gebeurt, ben een sportfanaat. Maar misschien moet ik het mezelf nu niet nog moeilijker maken dan het al is. Het mislopen van de Spelen zal niet snel een plekje krijgen. Dit had voor mij namelijk de kers op de taart moeten zijn. Dit zal tijd kosten."