Bijna alle slachtoffers waren leden van het fanfarekorps van de Koninklijke Landmacht. Ze kwamen 15 juli 1996 terug van een concertreis in Italië. Nathalie bleef leven, maar ze verloor haar enige broer Eric die ook in het vliegtuig zat. Nathalie was 21 en net als haar broer was ze nog maar net lid van het fanfarekorps van de Landmacht. Na 25 jaar kijkt ze terug. “Voor veel ouders die hun kind moeten missen, is het een dagelijkse strijd.”

Ze weet nog veel van wat er gebeurde. “Het was een heftige landing. Er ontstond brand. Ik dacht: ’We zijn er al. Maak je niet druk. Straks doen ze deur open.’ De zon scheen binnen, maar het werd vrij snel donker. Mensen renden naar achteren. Er werd gespoten. Het werd glad. Mensen vielen. Er was paniek."

"Ik bleef op mijn plek. Ik wilde niet in de weg lopen. Toen de lucht zwaarder werd, herhaalde ik dat ik rustig moest blijven. Als ik te diep zou ademhalen, kreeg ik te veel binnen. Ik ben blijven zitten. Misschien is de gevaarlijkste lucht naar boven gestegen. Ik heb geluk gehad. Ik ben naar het licht toe gegaan. Ik ben over tassen en van alles heen gekropen.“

De brandweer haalde haar zwaar verbrande lichaam uit het vliegtuigwrak. Dat gebeurde pas twintig minuten nadat de Hercules was neergestort. Hulpverleners wisten niet dat er behalve de vierkoppige bemanning ook nog 37 muzikanten van het fanfarekorps in het vliegtuig zaten. Door die communicatiefout begonnen ze eerst met blussen in plaats van reddingswerk.

Nathalie werd na de ramp in slaap gehouden in het brandwondencentrum omdat de pijn anders niet te verdragen was. Toen ze daarna in het ziekenhuis lag, stelde ze die ene vraag: "Hoe is het met Eric?" Daar hoorde ze dat hij was overleden. Hij was al begraven toen zij nog in coma werd gehouden. “Ik dacht: ik moet er zijn voor mijn ouders.”

Nathalie wordt nog vaak aan de ramp herinnerd. “Ik wilde graag beroepsmuzikant worden en blijven. Dat is niet gelukt. Die pijn vind ik erg jammer. Ik heb een kale plek op mijn hoofd. Het is niet leuk dat je altijd je haar hetzelfde moet dragen. Het is niet het belangrijkste, maar het is er wel. Ik heb gebreken aan mijn hand. Bij simpele klusjes denk je: jammer.”

“Ik heb vier kinderen gekregen. Ik heb een leuke partner. Ik kan nog muziek maken. Het is voor mij niet dat het alleen bergafwaarts is gegaan. Als je ziet wat een leven kan inhouden: kinderen krijgen en wat je allemaal kan meemaken. Dat is voor de andere mensen ineens afgekapt. Dat is er gewoon niet. Voor alle mensen die hun partner of hun kind zijn kwijtgeraakt. Ik denk daar vaak aan. Het is ze allemaal ontnomen. Ik ben dankbaar dat ik het mag meemaken. Er zit altijd een soort ‘maar’ aan. Van: och... zij niet.”

Het muziek maken is gebleven. Ze zit bij drie gezelschappen. Donderdag tijdens de herdenking speelt ze op haar trompet het Signaal Taptoe. Het lijkt op The Last Post. Daarna is het twee minuten stil.

“Dan gaat er wel een film door mijn hoofd. Dan lig je weer even op die kamer. Dat je dacht: ik ben er nog, ik ga er wat van maken. Het komt met mij allemaal goed. Je denkt aan de mensen die je daar bent verloren. Het is hartstikke spannend om te doen. Je weet niet wat je emoties op dat moment met je doen. Misschien lukt het me niet, maar toch wil ik het proberen. Het is voor mij een soort gedag zeggen.”

Omroep Brabant zendt de herdenking online en op tv uit: donderdag vanaf 17.08 uur.