Vorig jaar bereikte Lisa-Mae een dieptepunt. Ze werkte bij een sportschool, een restaurant en een jongerencentrum/poppodium. Drie werkgevers: twee betaalden het minimumloon, de andere een vrijwilligersbijdrage. “Ik moest drie keer op een dag werken. Dan begon ik in de ochtend om half acht met poetsen in het restaurant, daarna moest ik voor een vergadering naar het jongerencentrum en dan in de avond tot half elf naar de sportschool.”

Tot haar grote frustratie kon Lisa-Mae, afgestudeerd eventmanager, niet rondkomen. “Ik was heel depressief. Ik rende van de ene werkgever naar de andere. Ik was een wrak en ook niet gezellig voor mijn vriend. Hoe vaak vriendinnen dingen voor me voorschoten. Gisteren nog.”

Inmiddels heeft ze meer uren gekregen bij een van haar werkgevers, zodat ze een van de banen kon opzeggen. Lisa-Mae is er een stuk blijer van geworden. Maar nog buffelt ze de maanden door en kan net haar rekeningen betalen. Vakanties en dat ‘vette' paar schoenen zitten er voorlopig niet in.

Lisa-Mae is niet de enige, volgens vakbond FNV, die al jaren actievoert voor een verhoging van het minimumloon naar 14 euro. “Het gaat niet alleen om jongeren, maar ook om oudere werknemers”, zegt Kim Baudewijns van de FNV.

Twee keer per jaar wordt het minimumloon verhoogd. Onlangs nog met 10 cent per uur. Het is nu rond de 10 euro bruto per uur, afhankelijk van hoe lang je werkweek is en hoe oud je bent. “Maar eigenlijk is het geen stijging”, zegt Baudewijns. “Het stijgt op basis van de inflatie, het niveau blijft gelijk.”

Veel mensen kunnen volgens haar niet rondkomen met meerdere banen. De schaamte is te groot om erover te praten. Ze werken veelal in de schoonmaak, de horeca of de zorg. “Veel mensen verwachten dat ze rond zouden moeten komen met een minimumloon.”

Lisa-Mae verwachtte dat ook. “Ik werk hard en wil ook erg graag werken. Ik ga goed op stress, maar dan moet ik wel kunnen overleven.” Zonder haar vriend en het feit dat ze kunnen huren van zijn moeder, was dat allemaal niet gelukt. “Die 14 euro zou echt veel voor me kunnen betekenen. Ik zou misschien kunnen sparen. Of een keertje op vakantie kunnen. Ik ben bijna nooit op vakantie geweest. Het zou me veel rust geven.”

Lisa-Mae komt namelijk niet uit een rijk gezin. Ook haar vader had meerdere baantjes en was als muzikant veel weg. Lisa-Mae vond bij thuiskomst uit school een lege koelkast met alleen een pak melk en wat cakejes. “Mijn ouders hadden veel schulden, met Sinterklaas kreeg de hele straat een Nintendo, wij kregen sokken. Ik wil mijn ouders niet achterna.” Leven, niet overleven, dus.

En dus ‘vocht’ Lisa-Mae zich door de opleiding voor eventmanager heen, met studiefinanciering en bijbaantjes. “Ik vond het supermoeilijk en toen ik eindelijk huilend met mijn diploma in mijn handen stond, kon ik niet werken.” De coronacrisis brak uit en de hele evenementenwereld kwam stil te staan. Lisa-Mae moest flink bijlenen om de studie te kunnen afmaken en heeft nu ook 17.000 euro studieschuld.

De toekomstdroom van Lisa-Mae is een eigen eventbedrijf. Ze is ermee begonnen en probeert overal haar voet tussen de deur te krijgen, vandaar haar vrijwilligerswerk bij het poppodium. “Maar om een bedrijf te starten, heb je ook een veilige basis nodig”, zegt Kim Baudewijns van de FNV. “Geen week waarbij je meer dan 42 uur werkt voor een loon waar je niet mee rondkomt. Dan is er geen ruimte om iets op te bouwen.”

Lisa-Mae wil er helemaal voor gaan, ondanks alles. Maar een ‘meevaller’ zou ze wel eens kunnen gebruiken. En dus voert ze fanatiek actie voor een verhoging van het minimumloon. Dat actiewerk doet ze er ook nog bij. Regelmatig heeft Lisa-Mae haar vader nog aan de telefoon. “Dan vragen we hoe het gaat. En dan zeggen we altijd tegen elkaar: 'Heel hard werken, weinig verdienen'.”