Hij was al bijna twintig jaar brandweerman in Bergen op Zoom en Roosendaal toen in 2014 het noodlot toesloeg: Carlo kreeg de diagnose Parkinson. Het betekende het einde van zijn brandweer-carrière, want begin maart vorig jaar werd hij volledig afgekeurd, vertelt Caroline, de vrouw van Carlo. "Carlo was altijd juist heel actief, mountainbiken, hiken, hij was ook actief als brandweerduiker", somt ze op.

Maar een maand later krijgt het stel er nog een schepje ellende bovenop. Van het een op het andere moment raakt Carlo verlamd, van zijn nek naar beneden. Het blijkt een abces in zijn nek dat de zenuwen afknelt. Een operatie volgt, maar Carlo zal nooit meer volledig herstellen, vertelt Caroline. Na een half jaar in een revalidatiecentrum heeft hij weer wat van zijn grove motoriek terug. Maar lopen gaat niet, net als de fijne motorische handelingen. Ook heeft hij spasmen. "Hij zou zelf een broodje kunnen smeren, iets in de magnetron stoppen, of douchen", zegt Caroline. Zóu, want in het huis waar ze nu wonen, kan dat allemaal niet. "Het is veel te smal", legt Caroline uit.

Ze hebben het een poosje thuis geprobeerd, zegt Caroline. "Er staan dan twee bedden in de woonkamer", zegt ze. "Carlo heeft een in hoogte verstelbaar bed nodig en als hij beneden slaapt, ga ik niet in mijn eentje boven liggen." Naar boven gaan, dat lukt hem niet meer. "Dus de badkamer is onbereikbaar, net als de slaapkamer." En zelf rondrijden in huis, lukt ook niet. "Het hele huis heeft al schade op ongeveer voetsteun-hoogte van de elektrische rolstoel. Hij heeft nu gewoon overal hulp bij nodig. En met een uurtje thuiszorg in de ochtend, komt dat eigenlijk helemaal op mij neer."

Volgens het stel kan het huis niet worden aangepast. Ze hebben een beroep gedaan op de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO), maar dat werd afgewezen. "We zouden naar een aangepast huurhuis kunnen", zegt Caroline. "Maar dan moeten we dit huis dus verkopen. Én: als Carlo ooit weer naar een instelling zou moeten, moet de rest van ons gezin dat huurhuis weer uit. En dan staan we op straat." Geen optie, vinden ze.

Daarom moet het eigen huis maar worden aangepast. Een uitbouw om meer ruimte te maken en een badkamer op de benedenverdieping. "Hij is pas 51, we hebben drie kinderen die nog thuis wonen, het is voor ons veel te vroeg om naar een aanleunwoning te gaan."

Ondertussen is Carlo weer terug in een zorginstelling. "Het ging écht niet thuis", zegt Caroline. "Maar we missen elkaar heel erg. Hij raakt daar depressief, hij heeft heimwee en hij mist alles hier. Maar als hij hier is, loopt hij ook tegen alle beperkingen aan."

Om te helpen het huis te kunnen verbouwen, heeft Caroline daarom een crowdfundingsactie opgezet. Ze wil een ton inzamelen om de verbouwing te bekostigen.