"Zeventig meter viel ik diep. M’n hart stond stil, maar m’n Pontiac liep." Deze slogan die horlogemaker Pontiac na de Tour van 1951 gebruikte staat oud-wielrenner en dorpsgenoot Rini Wagtmans nog goed bij.

In het Omroep Brabant-radioprogramma Weekend! herinnerde Wagtmans (1946) zich ook nog goed wat er in Sint Willebrord gebeurde toen zijn buurman Wim van Est thuiskwam na zijn val. “De pastoor kwam binnen om te vragen of Wim, die op bed lag, zich even wilde laten zien want de harmonie stond te spelen voor de eerste Nederlandse geletruidrager.”

Wim van Est (1923-2003) begon door de Tweede Wereldoorlog pas laat aan zijn carrière als profwielrenner. Zijn fietstalent werd in de oorlog al herkend, zo smokkelde hij op de fiets boter van België naar Sint Willebrord tot hij gevangen werd genomen door de Duitsers. Daarvoor moest hij een half jaar zitten in de Koepelgevangenis in Breda.

Na de oorlog bleek Wim van Est, mede door het smokkelen op de fiets, een veel sterkere wielrenner dan veel anderen. In 1951 debuteerde hij in de Tour de France.

Van Est won de 12e etappe in Dax met grote overmacht. Daarom mocht hij op 17 juli 1951 als eerste Nederlander ooit de gele trui aantrekken. De 13e etappe was een echte Pyreneeënrit met daarin de vermaarde Aubisque. In de afdaling reed Van Est lek. Daarna miste hij de bocht en viel hij 70 meter naar beneden.

Voor Rini Wagtmans was die val op zich geen verrassing. “Wim had nog nooit bergen gezien, hij was zo onervaren.” Volgens Wagtmans kon Van Est zijn val later wel relativeren. “Hij is er een man mee geworden. Je had de eerste man op de maan en je had de eerste geletruidrager die het ravijn in reed.”

De val betekende zeker niet het einde van de carrière van Wim van Est. Hij reed nog door tot zijn 42e en won onder andere de Ronde van Vlaanderen en etappes in de ronde van Italië en in de Tour de France. “Hij was een fantastische coureur”, stelt Rini Wagtmans.

Ter nagedachtenis aan de val in het ravijn door Wim van Est werd in 2001 op de Aubisque een plaquette onthuld.