‘Waar was jij toen je het nieuws hoorde over Peter R. de Vries?’ In de rechtbank zat ik. Met overal om me heen de rechtsstaat in actie. Ik voelde mijn mobieltje trillen, haalde hem uit mijn broekzak, las het nieuws en vloekte. Nét iets te hard.

De politieman op de stoel naast mij keek me even verbaasd aan. Ik balde mijn vuisten. En daarna kreeg ik nauwelijks nog mee wat er in de zaal gebeurde. Ach, het was toch even saai en juridisch zullen we maar zeggen. Maar het nieuws kwam wel aan zeg. Als een mokerslag.

Een journalist als middelpunt van het breaking news en centraal in een 'pushbericht’. Ik heb het al vaker gezegd: dat is nooit goed. We moeten nieuws máken, niet nieuws ‘zijn’.

Ik kreeg al snel chatberichten, stuurde berichten. Het proces ging gewoon door voor mijn ogen. Het ging over de speciekuipmoord in Steenbergen: over gruwelijke zaken gesproken...

En toen kwamen er twijfels. Wil ik hier wel blijven zitten? De neiging om weg te gaan was groot. Frisse lucht opzoeken, de skyline van Breda bekijken. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat dat niet in de geest is van Peter R. de Vries. De doorzetter en volhouder, tegen het irritante aan. In weer en wind. In voor- en tegenspoed.

Het besluit te blijven was snel genomen. Gelukkig kwam er gauw een pauze en kon ik op adem komen. Toen iemand van de beveiliging me zichtbaar aangeslagen vertelde over Peter schoot ik even vol. Ik kon alleen maar knikken: laat me maar even met rust. En zo dacht ik aan de mensen die écht dicht bij hem staan: familie en vrienden. Voor wie de wereld instort. Afgrijselijk.

Terug in de zaal ging ik mijn verhaaltje tikken. Het proces ging door, gelukkig maar. En we hadden nog vijf uur zitting voor de boeg. Pas aan het begin van de avond was het gedaan en kon ik de rechtbank verlaten. De rechtsstaat in actie: officieren, advocaten en rechters. Gevolgd door nabestaanden en publiek. En de journalistiek die daar in alle vrijheid verslag van kan doen. Het ging gewoon door en ik had niet anders verwacht.

Door te werken kun je ook iets verwerken. Dat omgaan met de harde realiteit was bij mij al vanaf het eerste moment begonnen, op die dinsdag. Toen kwam ik nota bene van een veiligheidstraining af voor journalisten.

Vanaf het moment dat hij getroffen werd door die kogels leefden we massaal mee, deelden we de afschuw. Er waren naast woede, mooie woorden, mooie terugblikken. En moeilijke momenten.

Maar ik hoorde ook al interessante opmerkingen. Over doorgaan, uitzoeken hoe het zo mis kon gaan met de misdaad, dat meedogenloze jonge mensen bereid zijn dit te doen. Als journalist wil je ook weten of het systeem misschien hapert of zelfs faalt. Dat lijkt me bij uitstek een taak voor de journalistiek. Maar daar staan we niet alleen in uiteraard, als klein radertje in de samenleving.

Misschien moeten we wat meer doen dan alleen journalistiek bedrijven. Zo hoorde ik collega's opperen om bijvoorbeeld eens de klaslokalen in te trekken om te vertellen over misdaad. Belangstelling genoeg voor onze verhalen. De aantrekkingskracht van de onderwereld, de nadelen en gevaren, valkuilen en de gruwelijke waarheid dat er vaak geen uitweg is uit de ellende. Uiteindelijk zijn we toch de verhalenvertellers.

Ik hoop meer op zulke goede ideeën. Nét wat verder gaan dan wat er van je gevraagd wordt. Dat is ook de erfenis van Peter. Dankjewel man.