Courtney ging met de reddingsbrigade helpen in Limburg: 'Net een film'
Vrijdag, de dag na haar reddingswerk in Valkenburg, komt Courtney aan bij de reddingsbrigade in Oss. Ze heeft wel even tijd om te vertellen over haar belevenissen in het ondergelopen gebied. Maar niet te lang. Ze is kapot na een nacht en een dag in touw te zijn geweest.
"Vol adrenaline ga je die kant op."
In de nacht van woensdag op donderdag werd de reddingsbrigade van Oss opgeroepen om met een ploeg naar Valkenburg te gaan. Courtney kreeg rond half twee ’s nachts het telefoontje. Ja, dit is serieus, dacht ze meteen. “Ik schrok me kapot toen de telefoon ging. Nu gaat het echt beginnen. Vol adrenaline ga je die kant op. Het is net een film.”
Ze beschrijft wat ze zag toen ze in Valkenburg aankwam. “We zagen weilanden en straten die onder water stonden, mensen die boven in hun huis zaten te wachten tot iemand kwam. Zo zag je in tuinen parasols nog maar net boven water staken.”
"Ik denk dat dit wel een verhaal is dat je later aan je kinderen kan vertellen."
In Valkenburg hielp de reddingsbrigade Oss samen met het leger en brandweer mee om de inwoners te evacueren. “We zijn lopend door Valkenburg gegaan”, zegt Courtney. “Met stokken voor ons gingen we op zoek naar de stoepranden en putten. Je moest echt opletten waar je liep. Zo gingen we op verkenning om te kijken hoe het was met de mensen die nog in hun huizen zaten.”
“We trainen natuurlijk wel voor een evacuatie of een ramp. Maar dat ik het nu al mee mag maken. Dat had ik niet kunnen bedenken. Ik denk dat dit wel een verhaal is dat je later aan je kinderen kan vertellen. Dit maak je niet zo snel mee. De laatste keer dat het water zo hoog stond was in 1995. Dus het is heel bijzonder.”
"We moesten mensen duidelijk maken dat ze nu met ons mee moesten."
“Uiteindelijk zijn er trekkers en bulldozers gekomen met schepbakken, zodat mensen konden overstappen”, gaat ze verder. “Het leger kwam met vrachtwagens. We hebben alle mensen in de bakken geladen. We moesten mensen duidelijk maken dat ze nu met ons mee moesten. Bruggen waren ingezakt, dus we konden niet meer terug. Dat was heftig om te vertellen.”
“Het was heel dankbaar dit te doen. Mensen spreken dat op dat moment ook echt uit. De oudere mensen zeiden dat ze zó blij met ons waren. Dan voel je echt de dankbaarheid. Dat doet heel veel met je.”
