Een eer die ook nog volledig onverwacht kwam. Natuurlijk wist Elke dat de nominaties eraan kwamen voor de cabaretprijzen Poelifario en Neerlands Hoop. "Dan ga ik wel even met de hond wandelen", had ze nog tegen haar vriend gezegd. "Want ik zal er wel weer niet tussen zitten." En áls ze al bij de genomineerden zat, dan toch zeker voor Neerlands Hoop, de prijs voor de meest veelbelovende theatermakers.

Maar niets bleek minder waar. "Ik zag ineens mijn ouders, mijn zus en nichtje én de jury van de cabaretprijzen voor de deur staan", vertelt Elke met het ongeloof nog in haar stem. Ze bleek voor de Poelifinario genomineerd in de categorie Kleinkunst. En omdat ze de enige genomineerde was in de categorie, is ze óók meteen de winnaar.

Vierveijzer is enorm geïnspireerd door het werk van Maarten van Roozendaal, vertelt ze. Ook in haar derde voorstelling weer. "Het is eigenlijk een pleidooi voor het delen van verdriet, dat maakt het leven luchtiger."

Dat heeft ze ook zelf ervaren. "Ik heb zelf in een burn-out gezeten. En dan voel je dat het delen van zoiets moeilijk is. Ik vond het zelf ook heel moeilijk om te doen, en om hulp te vragen. Om aan iemand te vragen 'wil je er voor me zijn', dat is heel lastig." Zulk soort gevoelens en sentimenten verwerkt ze in haar liedjes, die haar nu de Poelifinario hebben opgeleverd.

Terwijl ze in het dagelijks leven behoorlijk lichtvoetig door de dagen gaat. "Het toneel is de plek waar de zwaarte zijn plek krijgt. We kennen die momenten allemaal. En als je er even cynisch over kunt doen, dan lucht dat écht op."