Volledig in het oranje gekleed zitten de vader, moeder, broer, zus, oma, vriendin en wat vrienden van Stan Pijnenburg voor de televisie gekluisterd. "De zenuwen beginnen nu wel aardig te komen", zegt moeder Erica met trillende handen, vlak voor de wedstrijd begint. Ze zit met een schrijfblok op schoot. "Om bij te houden hoeveel mensen er sneller waren in de andere series."

Ook vader Johan voelt naarmate de wedstrijd dichterbij komt, dat de spanning toeneemt. "Ik hoop dat het goed gaat. Hij wil dit al zo lang. Vanaf het moment dat hij ooit Pieter van den Hoogenband op televisie zag, zei Stan dat hij dat ook ooit wilde. Daar is hij al die tijd mee bezig geweest." En dinsdagochtend is het dan zover.

De ouders van Stan balen wel dat ze dit belangrijke moment niet met hem kunnen delen. "Het was al die tijd natuurlijk de bedoeling dat wij erbij zouden zijn. Dus dit is heel heel heel erg spijtig. Hij heeft dit natuurlijk zelf bereikt, dus dit is voor hem een mooie bekroning. Maar we hebben hier als gezin ook veel voor gedaan en gelaten. Het was mooi geweest als we dat samen met hem konden meemaken. Nu is het vanaf hier maar een beetje afwachten wanneer hij in beeld komt, dat maakt het nog spannender", zegt moeder Erica.

Dit is dan ook de reden dat het gezin de wedstrijd met een hele groep wil kijken. "We hebben liever dat we hier met een grote groep naar hem kijken dan met zijn tweetjes", stelt Johan. "De vrienden die hier zijn hebben Stan ook altijd aangemoedigd, dus het is leuk om met hen te kunnen kijken."

Met de wedstrijd zou Stan zich kunnen kwalificeren voor de halve finale. Wat de uitslag ook wordt: de hele familie is nu al trots op Stan. "Ik ben trots en hoop ook voor hem dat hij een goede tijd zwemt. Dat hoopt hij zelf ook heel erg. Maar ik zeg ook steeds tegen hem via de app: 'Als je maar geniet.' Dat is belangrijk", zegt Johan.

Om halftwaalf start de wedstrijd. Het huis van de familie Pijnenburg wordt gevuld met aanmoedigingen en geklap. Maar helaas: Stan haalt uiteindelijk de halve finale niet. Hij heeft wel zijn persoonlijke record verbeterd.

Zijn familie baalt, maar is alsnog trots op zijn prestatie. "Toen hij de muur had aangetikt, kon je wel aan hem zien dat hij niet helemaal tevreden met zijn tijd was", zegt broer Rick na de wedstrijd. "Maar hij zei van tevoren al: 'Het maakt niet uit wat ik zwem of hoe ik zwem. Ik heb de Olympische Spelen gehaald.' Ik denk dat hij heel trots op zichzelf mag zijn. Hij heeft hier alles voor gegeven."

Evelien, de vriendin van Stan, is het daarmee eens. "Het is jammer dat hij het net niet heeft gehaald. Ik denk dat hij ook wel een beetje baalt. Maar zijn ultieme doel was om daar te zijn en dat is gelukt. Als hij straks naar de Olympische Spelen in Parijs mag, zal hij wel een stapje hoger willen gaan."