Een stuk serieuzer zegt ze ook: "Ik ben nu vier dagen weer vrij, want zo voelt het, en ik voel nu pas de vermoeidheid van alle onzekerheid, stress en saaiheid die mij die 12 dagen opsluiting gebracht heeft."

Tot een dag voor vertrek was het een geslaagde vakantie voor de vriendengroep, inclusief Isabel. Het was alles wat je bij zo'n zomerse vakantie voorstelt: zon, zee, strand en borrelen tot laat in de avond. Tot een dag voor vertrek Isabel als enige positief testte op een antigeentest. De laatste vakantiedag bracht ze door in haar hotelkamer, in afwachting van de uitslag van haar pcr-test.

"Ik heb de eerste dag in afwachting van de uitslag veel gebeld met mijn ouders. Ook mijn vrienden waarmee ik op vakantie was maakten zich zorgen. Niemand kon iets doen. Het was afwachten en uitzitten." En het pakte vervelend uit, ze moest inderdaad in quarantaine.

De eerste vier dagen moest Isabel doorbrengen op haar zelf geboekte hotelkamer, omdat de quarantainehotels vol zaten. "Na die vier dagen ging ik met een ambulance en dus veel bekijks naar het bewaakte quarantainehotel. Ik had nog steeds geen idee hoe lang mijn verplichte verblijf ging duren. Pas op dag 7 kreeg ik na veel gedoe duidelijkheid. Het zou 12 dagen gaan duren, dat was tot afgelopen vrijdag."

Isabel beleefde de quarantaine echt als straf. "Je mag geen eten bestellen. Het eten dat je krijgt is echt onherkenbaar. Het ziet eruit als babyvoeding en kattenvoer. Je krijgt ook maar 3 flesjes water terwijl het buiten 34 graden is. Er loopt overal bewaking om te voorkomen dat we het hotel uit vluchten."

De onzekerheid, het vieze eten en de eenzaamheid kostten Isabel meer energie dan ze had gedacht. "Vrijdag ben ik naar mijn ouders in Barcelona vertrokken. Ik ben nu pas aan het bijkomen. Ik weet niet precies waardoor ik me zo moe voel. Is het toch nog een gevolg van corona? Ik was alleen een beetje verkouden, maar toch. Is het het gebrek aan beweging van 12 dagen op bed hangen? Is het de spanning en onzekerheid ? Is het het gebrek aan sociaal contact?" Isabel weet het niet.

Er waren ook mooie momenten tijdens de 12 quarantainedagen: "Ik kreeg via social media contact met een jongen. Hij heeft me via omwegen chips en icetea bezorgd. Dit voedselpakket moest het laatste stukje via een dun touwtje omhoog getrokken worden. Ik was zo bang dat het touwtje zou breken", vertelt ze.

Of ze nog een rekening krijgt van haar quarantainedagen weet Isabel niet. "Ik heb mijn zorgpas laten zien, dus misschien volgt er nog een rekening. Mijn ouders hebben contact gehad met buitenlandse zaken, die waren verbaasd dat ik geen eten kon bestellen. Verder konden ze niet veel voor me doen. En nu maar hopen dat ik zonder problemen weer naar huis kan reizen. Die reis maakt me wel wat zenuwachtig."