'Nu delen ze een gouden medaille, een mooier sprookje bestaat er niet'
“Soms is het goed om tegen rivalen te strijden, dat zorgt er voor dat je tot het uiterste gaat”, zegt Björn Koreman, Olympische Spelen-watcher voor Omroep Brabant. “Als je te veel tegen goede vrienden strijdt, kan het zijn dat je je eerder neerlegt bij een nederlaag en niet het uiterste uit jezelf haalt. Een rivaal hoeft overigens ook niet meteen een haatrelatie te zijn, maar je hebt altijd wel mensen die je het net wat meer gunt of waar je goed bevriend mee bent.”
"Ik kon er met veel mensen over praten, maar niemand had hetzelfde meegemaakt."
Zelf is de atleet uit Geertruidenberg goede vrienden met Frank Futselaar. En dat was de afgelopen maanden heel prettig, want de twee marathonlopers zaten in hetzelfde schuitje van atleten die de olympische limiet hadden gehaald en toch niet naar Tokio af mochten reizen. “Dat was wel fijn, zo kon je het samen verwerken. Ik kon er met veel mensen over praten, maar niemand had hetzelfde meegemaakt.”
Maar voor ze allebei niet geselecteerd werden, streden ze om een olympisch ticket. Qua niveau ontlopen ze elkaar weinig, dus ging het tijdens de laatste trainingsstage even wat minder soepel onderling. “Hij zou nog een marathon lopen, je merkte een beetje een gespannen sfeer tussen ons. En dat is ook absoluut niet gek, je gaat allebei voor het hoogst haalbare. Ergens was het toch wel lastig om daar mee om te gaan. Maar we hebben het goed besproken en zijn er samen sterker uitgekomen.”
Bij de mannenploeg op de baan moeten er ook gesprekken zijn geweest. Waar Harrie Lavreysen uit Luyksgestel een zekerheidje is in de startopstelling, vond er in vergelijking tussen de kwalificatie en finale wel een wissel plaats tussen andere renners. Dat lijkt lastig. Je bent collega’s en vrienden, maar tegelijkertijd wil je zelf eigenlijk die finale rijden.
"Dan zit het qua teamgevoel wel goed.”
“Toch heb ik dat gevoel niet gehad”, zegt Koreman. “Het zat goed. Ik kan me ergens wel voorstellen dat het frustrerend is. Maar ze kwamen over als een heel hecht team. Al was het nog wel lullig dat Matthijs Büchli zijn medaille naast het podium kreeg. Hij mocht er niet bij staan, volgens de regels mochten alleen de finalerijders op het podium. Maar met zo’n gouden medaille maakt dat waarschijnlijk minder uit, dan zit het qua teamgevoel wel goed.”
Dat gevoel zal bij de Noortje en Bregje de Brouwer ook goed zijn. De zussen staan in de finale van het synchroonzwemmen. Qua sport voelen ze elkaar goed aan. En dat kan komen door het feit dat ze zussen zijn. “Het is misschien cruciaal, je moet elkaar constant aanvullen. Maar het vraagt ook zoveel van je lichaam, misschien is het bij je zus makkelijker om goed je grenzen aan te geven. En dat ontbreekt vaak wel bij topsporters, die gaat over grenzen heen. En daardoor ontstaan blessures.”
"Ze zaten samen als vrienden aan het ontbijt, dat is echt goud waard."
"Maar het mooiste moment van de Olympische Spelen tot nu toe is voor mij de gedeelde gouden medaille bij het hoogspringen", zegt Koreman. De Italiaan Gianmarco Tamberi en de Qatarees Mutaz Essa Barshim sprongen zondag even hoog. Er kwam geen barrage, het duo koos ervoor de gouden medaille te delen.
"Die Italiaan heeft zijn enkel gebroken waardoor hij de Olympische Spelen in 2016 heeft gemist. Hij wilde stoppen. Barshim heeft hem toen een beetje uit de put geholpen en gezorgd dat hij door ging. Het zijn enorm goede vrienden geworden. Nu delen ze een gouden medaille, een mooier sprookje bestaat er niet. Ik zag een foto van de ochtend na hun zege, zaten ze samen als vrienden aan het ontbijt. Dat is echt goud waard.”
Moment van de dag:
Bij het baanwielrennen was het wel even spannend. Het olympisch record ging van het ene naar het andere land. En weer terug. Maar uiteindelijk ging het om het goud en dat hing om de nek van de Nederlanders. “Ze hebben de favorietenrol toch maar waar weten te maken. Je ziet wel vaker dat het toch misgaat. Dit is mooi, goed voor Brabant. Hopelijk blijft het daar niet bij, ook voor Harrie!”
LEES OOK: