In de Schijndelse achtertuin van Marloes' ouders staat een partytent waar de oranjekoorts vanaf druipt. Ballonnen, vlaggetjes en zelfs de bekers zijn oranje. Een poster van een duel tussen Marloes en een Argentijnse speelster op de Olympische Jeugdspelen hangt achterin de tent. Op die Jeugdspelen nam Keetels al goud mee naar huis, dus de foto geeft goede hoop.

Alle wedstrijden keek de familie samen in de tent, zo ook de halve finale om half vier 's nachts. "We hebben hier 's nachts liggen kijken op luchtbedjes", lacht moeder Erna.

Twaalf uur 's middags is beter. Een gevulde koelkast, gesmeerde broodjes en kannen vol koffie en thee staan klaar. Wanneer Marloes al zingend in beeld verschijnt tijdens het Wilhelmus barst het eerste applaus los en veel juichmomenten zullen volgen.

De Nederlandse hockeysters waren vooraf favoriet voor het Olympische goud. Maar de zenuwen zaten er toch goed in bij de familie. De eerste helft verloopt rustig, maar dan ontvouwt zich een grote kans voor Nederland. De eerste strafcorner belandt op de lat. "Oh!", klinkt het luid door de partytent. "De lat is te breed!"

De ogen in de tent zijn gericht op het hele team, maar natuurlijk is er bijzondere aandacht voor 'hun' Marloes. "Je ziet aan dat lopen dat het Marloes is!", roept een vriendin trots, wanneer Keetels een sprint inzet om een actie van de Argentijnen te stoppen. Drie strafcorners worden benut en leiden tot een doelpunt. Dat wordt met applaus en gebakjes gevierd.

Toch weten de Argentijnse dames ook vanuit een strafcorner te scoren en zo blijft het tot het laatste moment spannend. Wanneer de laatste vijf minuten ingaan, is het doodstil in de achtertuin. "Ssst!", klinkt het. En ook: "Dit worden vijf hele lange minuten." Vader Ton legt uit: "We weten nog van Rio dat het ook in de laatste vijf minuten fout kan gaan."

De tijd tikt langzaam weg, het Argentijnse team blijft proberen en zijn coach schreeuwt alsmaar harder. Zonder succes, want Oranje weet de voorsprong te behouden. De familie feliciteert en omhelst elkaar met tranen in de ogen. Luidkeels zingen ze 'We are the champions' terwijl ze op het scherm zien hoe ook de Nederlandse speelsters hun winst vieren.

Na afloop van de wedstrijd blikken de trotse ouders terug op het kampioenschap van hun dochter. Ze staat dan misschien wel niet in het middelpunt van de belangstelling, het middelpunt van het team is ze wel. "Ze is onzichtbaar zichtbaar", omschrijft moeder Erna haar. "Marloes is een speelster die verbindt. Ze is zo snel in haar acties. In het uitspelen en verdelen, dat is haar taak."

Vader Ton vergelijkt zijn dochter met voetballer Frenkie de Jong. "Je wil gewoon de bal aannemen en al meteen weten waar je naar toe moet", legt hij uit. De goal die ze maakte in de halve finale was het hoogtepunt voor Erna. "Die goal! Die goal! En wéér tegen Engeland", glundert ze. Zaterdag keert de gouden ploeg alweer huiswaarts, onder hen acht Brabantse hockeyvrouwen.