Koreman was één van de zes Nederlandse atleten die de olympische limiet hadden gelopen. Toch zat hij in de nacht van zaterdag op zondag thuis in Geertruidenberg voor de tv te kijken naar de olympische marathon. Hij hoorde niet bij de drie geselecteerde lopers. Daar zat het dubbele gevoel. Want hoewel hij heel graag zelf had gelopen, keek hij ook wel uit naar het laatste atletiekonderdeel van de Olympische Spelen in Tokio.

Op de bank is hij tijdens de voorbeschouwing en de race zelf slechts één keer even licht geïrriteerd. Er komen wat atleten in beeld tegen wie hij geregeld gelopen heeft. "Dat zijn jongens waar ik normaal gesproken niet achter loop, van wie ik nog nooit heb verloren." Lang blijft hij daar echter niet in hangen, Koreman is positief ingesteld. Vol passie vertelt hij alles wat hij weet van de marathonlopers en van hoe groot de sport in Japan is tot hoe je kunt zien dat legende Eliud Kipchoge het zwaar heeft.

Het zijn vooral andere lopers die het zwaar hebben, de een na de ander moet uitstappen. "Het is echt een slagveld, nu al", zegt Koreman als de marathon nog niet eens op de helft is. "De omstandigheden zijn echt heel erg heftig. Hier is ook bijna niet tegen te trainen, zo warm en zo'n hoge luchtvochtigheid."

Als Kipchoge versnelt, schuift Koreman even naar het puntje van de bank. "Het is eigenlijk niet normaal hè. De rest is aan het overleven, hij kan gewoon versnellen. Het verschil is ook zo groot. Ik heb het zelf allebei wel een keer gehad. Je hebt veel renners die het heel zwaar hebben, die hebben het gevoel dat ze het ene been bijna niet meer voor het andere been kunnen zetten. En je hebt Kipchoge. Het gevoel dat hij heeft, had ik in Wenen. Het gevoel dat je de hele wereld aankunt. Dan kun je lekker blijven lopen."

Kipchoge loopt zonder echte tegenstand naar een nieuwe olympische titel. Daarachter is de spanning groot. Ook voor Koreman. Hij slaat een paar keer op zijn benen, wil landgenoot Abdi Nageeye naar voren schreeuwen. Als de Nederlander als tweede over de streep komt, klinkt er nog ongeloof in de stem. "Wow, dit is geweldig. Dit is toch niet normaal? Kijk dit nou, holy shit! Dit is echt de mooiste marathon die ik ooit gezien heb."

Het is dan rond half drie 's nachts, maar de Olympische Spelen-watcher van Omroep Brabant kan voorlopig nog niet gaan slapen, zoveel adrenaline heeft hij van de zilveren medaille van Nageeye gekregen. Zondagmiddag is dat gevoel eigenlijk nog niet weg. "Ik loop eigenlijk al de hele dag te stuiteren. Het gevoel dat je zelf vaak hebt nadat je een goede race hebt gelopen, de hele dag euforie. Een perfecter scenario had ik niet kunnen bedenken. De grootste marathonloper ooit die wint, Abdi Nageeye met een hele mooie tweede plek en Bashir Abdi als nummer drie. Drie mannen die ik ken, de absolute wereldtop. Ik merk dat ik er de hele dag gewoon vrolijk door ben. En hierdoor ook supergemotiveerd om zelf in de toekomst veel te laten zien. Het doet echt wat met me."

Zijn focus gaat op de Olympische Spelen van Parijs, in 2024. "Het is jammer dat Bart van Nunen en Khalid Choukoud de marathon niet uit hebben kunnen lopen, maar het gevoel van Abdi overheerst. En het zorgt dat ik er alles aan wil doen om in 2024 – en het liefst 2028 ook – zelf daar te lopen. Ik ben ook echt trots, dit is zo mooi.”

Moment van de dag:
Het laatste moment van de dag van Koreman is meteen ook zijn mooiste moment van de Olympische Spelen. “De vriendschap van de Abdi’s”, zegt hij stellig. Abdi Nageeye nam in de laatste meters van de marathon zijn goede vriend Barshir Abdi mee op sleeptouw, waardoor ze zilver en brons wisten te pakken. “Na twee uur lang hardlopen, met twintig kilometer per uur, zo in staat zijn om je trainingsmaatje over de finish te helpen. Aan een bronzen medaille te helpen. Dan ben je een groot sportman. Eerst dacht ik: wat doe je? Je moet voor je eigen kans gaan, straks word je nog vierde. Maar achteraf is dit het mooiste moment van de Olympische Spelen.”