"Welcome home, King of India", staat op een groot kartonnen bord bij Marijne in de gang. 200 miljoen mensen keken naar de hockeywedstrijd. “Ik voel dat zelf natuurlijk niet zo. Ik ben gewoon een nuchtere Nederlander”, relativeert hij zijn sterrenstatus meteen. “Ik ben nu weer terug op aarde en dat is best lekker.”

Maar in India, het land met 1,3 miljard inwoners, is Marijne nu een held: “Toen we na de Spelen in India aankwamen, stonden in de terminal bij het vliegveld al honderden mensen. En buiten stonden duizenden mensen ons op te wachten."

Voor een Nederlander misschien niet meteen te begrijpen, maar hockey is in India net zo groot als voetbal hier. Hoewel: “Het duurde heel lang voor ze succes hadden, dus er was veel negativiteit rond hockey. Alles draaide om cricket.”

Bij de vorige Olympische Spelen won het Indiase damesteam niet één wedstrijd. Toen Marijne met zijn dames de kwartfinale speelde, was er ook een cricketwedstrijd. “Maar toen we gingen winnen, schakelden de meeste kijkers over van cricket naar hockey. Ze wisten niet wat er gebeurde. Journalisten die altijd verslag deden van hockey, barstten in tranen uit. ‘Dit is het mooiste moment uit mijn leven’, zeiden ze.”

Dat heeft Marijne toch maar mooi voor elkaar gekregen. Maar hij wuift het weg: “Ik heb het uiteraard niet alleen gedaan.”

Pas na aandringen wil hij wel toegeven dat hij verantwoordelijk is voor een flinke cultuuromslag in het team: “Toen ik bij die meiden kwam, waren ze heel onderdanig en volgzaam. Als ik zei: ‘Deze muur is zwart’, terwijl hij wit was, zeiden zij: ‘Oké sir, deze muur is zwart’.”

Marijne liet de hockeydames presentaties geven op scholen en universiteiten, in het Engels: “Daar waren ze ontzettend zenuwachtig voor. Ik haalde ze uit hun comfort zone. Maar daardoor gingen ze geloven in zichzelf.”

Die wedstrijd tegen Australië, waardoor India de halve finale haalde, was voor Marijne enorm emotioneel: “Ik dacht aan mijn ouders. Die zijn allebei overleden, vlak voordat ik naar India ging. Dit succes was een droom van mijn vader en ik dacht aan de opofferingen. Die vier jaar zijn niet makkelijk geweest. Er was veel frustratie, elke dag opnieuw moest ik hetzelfde vertellen. Er waren mensen die zeiden: ‘Het gaat je nooit lukken’. Nu zeg ik: ‘Kijk maar, het is wel gelukt’.”

"Je hebt 1,3 miljard mensen weer trots gemaakt", kreeg Marijne na de Spelen te horenvan dankbare Indiërs. Hij realiseert zich dat hij met zijn team geschiedenis schreef, ook al grepen ze net naast het brons. Zijn spelers zullen straks in India iets kunnen betekenen voor de positie van vrouwen: “Ze zullen jonge meiden inspireren. Dat dat is gelukt, is natuurlijk echt heel cool.”

Als je Marijne zo hoort praten, krijg je het idee dat hij door wil met zijn werk daar. Maar dat is toch niet zo: “Voor mij is er iets belangrijkers en dat is familie. Dat is in India heel moeilijk uit te leggen, dat is daar heel anders. Maar ik heb een vrouw en vier kinderen en die heb ik 4,5 jaar moeten missen.”

Dat hij via videobellen zijn vrouw en kinderen op een afstand toch kon zien en via Facetime de hockeywedstrijden van zijn dochters kon volgen, heeft hem er doorheen gesleept: “Zonder dat had ik het niet volgehouden. Want mijn gezin staat op één. Ik kan niet gelukkig zijn met wat ik als coach heb bereikt als het thuis niet goed zou gaan.”

Toch gaat het boek India niet helemaal dicht. Marijne schrijft op dit moment zijn ervaringen op en begin volgend jaar ligt zijn verhaal in India in de boekhandel. Verder richt hij zich weer op ons land: “Ik ga Tilburg coachen, mijn oude club, waar het voor mij eigenlijk is begonnen. Weer herenhockey, de hoofdklasse, die is superinteressant. Ik heb 4,5 jaar niet verstaan wat de spelers tegen elkaar zeggen, maar nu deel ik weer mee in de humor, het verdriet en plezier.”