Tot begin jaren negentig waren Anisa en haar man politiek actief in Afghanistan. Toen de regering was gevallen en de Taliban oprukten, moest ze vrezen voor haar leven.

Hoogzwanger kwam ze met haar man en twee kinderen naar Nederland. In Helmond kon ze haar leven opbouwen. Na lessen Nederlands en een hbo-opleiding werkt ze nu als maatschappelijk werker. Maar het grootste gedeelte van haar familie, schoonfamilie en vrienden wonen nog in Afghanistan, het land dat nu in handen is van de Taliban.

De afgelopen dagen heeft Anisa via social media contact kunnen leggen met haar dierbaren. "Het gaat goed zeggen ze. Maar ze zijn in shock. Ze zitten allemaal thuis, ze gaan niet werken. Ze zitten in een uitzichtloze toekomst"

Vol ongeloof en met tranen in haar ogen kijkt Anisa dinsdagmiddag naar CNN. "Dit doet pijn", zegt ze na een lange emotionele stilte. Ondertussen probeert ze contact te leggen met een neef en een vriendin die in Kabul leven. "Mijn neef werkte ook in de regering, dus ik ben heel bezorgd over zijn leven. Vanochtend heb ik hem een bericht gestuurd om te vragen hoe het met hem gaat. Maar ik zie dat mijn bericht helemaal niet aankomt. Hij heeft geen verbinding." En dat zorgt voor grote zorgen in Helmond. "Hij voelt als mijn broer."

En ook met de vriendin van de universiteit krijgt Anisa geen contact. De telefoon gaat over maar niemand neemt op. Volgens de Anisa worden de verbindingen elke dag slechter en zijn de mensen bang om de telefoon te gebruiken. "Ze zijn bang dat de Taliban hun telefoon gaan controleren en kijken met wie ze contact hebben en wat ze sturen."

Ondertussen blijven de beelden uit Afghanistan voorbijkomen op tv. "Het doet mij zeer omdat ik ook zo’n situatie heb meegemaakt. Alles van 29 jaar geleden komt nu weer terug. Ik heb in deze oorlog geleefd en gewerkt. Ik heb altijd met andere vrouwen gevochten voor mijn rechten en ik zie nu dezelfde vrouwen nog altijd vechten voor hun basisrechten."

Dan wordt het haar allemaal even te veel. "Het geeft mij een onmachtig en triest gevoel. Ik had nooit verwacht dat mijn volk zoiets zou overkomen. Het voelt nog steeds als mijn land. Ik heb nu wel de Nederlandse nationaliteit maar mijn wortels liggen daar."

Zelf heeft Anisa met haar Afghaanse vrouwenvereniging al geld opgehaald voor de mensen in nood in Afghanistan. Maar de banken daar zijn gesloten en dus kan ze nu nog niet helpen. De wereld kan dat volgens haar wel. "Ik hoop dat de wereld oog heeft voor deze tragedie. Dat de Afghanen niet vergeten worden. We moeten aan de Taliban laten zien dat het land niet honderd jaar terug in de tijd kan gaan. Afghanen hebben steun nodig. Iedereen moet helpen. Iedereen."