De eerste signalen van de drie zoenen zijn terug te leiden naar Brabant. “Dat weten we omdat er in de etiquetteboeken over geschreven wordt”, vertelt Strouken. De traditie die omschreven wordt als de Brabantse drieklapper, ontstond na de Tweede Wereldoorlog. “We wilden toe heel los gaan leven, nadat we heel lang die oorlog hadden meegemaakt.” Het grote voorbeeld was Amerika, waar alles in teken stond van rock and roll.

“Ze droegen daar petticoats en hadden van die grote kapsels”, omschrijft Strouken. “We wilden laten zien dat we jong, vlot en Amerikaans waren, met een groot sociaal netwerk.”

Kennelijk dacht de Brabander van toen, dat daar drie kussen bij hoorden. Luchtzoenen met een duidelijk smakkend kusgeluid. Die drieklapper heeft de rest van Nederland geïnspireerd en zo werd het een gedeelde gewoonte.

Dat dreigt nu te stoppen, maar daar moeten we volgens haar ook niet té rouwig om zijn. Tradities worden van generatie op generatie doorgegeven. De nieuwe generatie maakt dat vervolgens eigen en geeft daar weer hun eigen draai aan, legt Strouken uit. “Als er geen behoefte aan is, dan verdwijnt de traditie.” Niet alleen de drieklapper, maar bijvoorbeeld ook het driekoningen zingen lijkt op deze manier uit beeld te verdwijnen.

Dat betekent gelukkig niet dat een traditie voor altijd verdwenen is. Zo leek het Maasheggenvlechten in omgeving Boxmeer verloren te gaan, maar wint nu weer aan populariteit. “Dat is nu weer door een aantal mensen nieuw leven ingeblazen.”

Een traditie verliezen betekent gelukkig niet dat het Brabantse DNA verdwijnt. Nieuwe tradities ontstaan en sommigen zullen misschien wel nooit verdwijnen denkt Strouken. “Houdoe zeggen of het Brabantse worstenbroodje, die zijn niet weg te krijgen natuurlijk!”