Trotse vader van zilveren Frederique van Hoof: 'Dit nooit verwacht'
Marc van Hoof, vader van Frederique: "Niet alleen het zilver was voor ons een verrassing, we hadden sowieso al niet verwacht dat ze mee mocht naar de Spelen. Daardoor zijn we extra trots."
De jonge tafeltennisster had zich eerst gefocust op De Spelen van Parijs in 2024. Door corona werden de Spelen van Tokio een jaar uitgesteld en had Frederique dus een jaar langer om te trainen. Daardoor mocht ze uiteindelijk toch als dubbelpartner van Kelly naar Tokio.
"We hebben vlug de familie opgetrommeld."
Toen woensdag bleek dat het tweetal in de finale stond, moest alles snel gebeuren bij de familie Van Hoof. "We hoorde pas laat dat we de wedstrijd konden kijken, dus alles moest snel geregeld worden. We hebben vlug de familie opgetrommeld. Ook hebben we het hele huis versierd en allemaal oranje hapjes gekocht. Om vier uur vannacht kwam iedereen hiernaartoe en toen begon de spanning pas echt."
Toch had Marc een beetje een dubbel gevoel. Voorafgaand aan het toernooi zou had hij nooit durven hopen op een gouden medaille. Tijdens het toernooi begon die hoop alleen toch te ontstaan. "We moeten niet vergeten dat de Chinezen echt een klasse apart zijn. Alleen bleven Frederique en Kelly maar winnen. Dan ontstaat er toch hoop. Dit betekent niet dat ik niet apetrots ben. Opa en oma van tachtig waren misschien nog wel het allertrotst."
Een half uur na de wedstrijd ging de familie videobellen met de vrouwen in Tokio. Vader Marc: "Ze wisten zelf ook dat de Chinezen de terechte winnaars waren, maar ze waren toch erg blij, ook met wat er nog allemaal zou gaan komen. Ze moesten hun medailles nog krijgen. Ze kregen nog een feestelijke ontvangst in het olympisch dorp en ze zouden de koning nog ontmoeten."
"Ze wilde niet anders zijn, maar gewoon normaal net als de rest."
Tegen een uur of zes in de ochtend gingen alle gasten langzaam naar huis. "Toen ben ik naar bed gegaan. Ik kon echt niet slapen en ben na een half uur maar weer uit bed gestapt. Ik heb toen de medailleceremonie gekeken en uiteindelijk niet meer geslapen."
Het tafeltennis was niet per se een kleinemeisjesdroom van Frederique. Al helemaal niet paralympisch. "Frederique speelde in 2011 een toernooi toen iemand van parasport naar haar toe kwam. Ze vroegen of zij het zag zitten om bij hen te komen sporten. Zij wilde hier toen niks van weten. Ze wilde niet anders zijn, maar gewoon normaal net als de rest."