Piet den Blanken is 70 jaar oud. In 1972 ging hij aan de slag bij het Brabants Dagblad, eerst nog als dokalaborant, later als sportfotograaf. Zijn camera heeft hij sindsdien amper weggelegd, maar de onderwerpen waar hij op focust zijn wel veranderd. Al vrij snel eigenlijk. "Ik ben een kind van de jaren zestig, een dienstweigeraar. In de jaren '80 maakte ik foto's van de protesten bij vliegbasis Woensdrecht, tegen kruisraketten en van acties tegen de militaire taptoe in Breda."

Hij ontpopte zich tot een man die onrecht, ongelijkheid en oneerlijkheid haarscherp in beelden weet te vangen. Op heel veel van zijn foto's staan migranten. Eind jaren 80 vertrok Den Blanken bijvoorbeeld met camera naar de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten. Hij legde er vast hoe Mexicanen de grens over probeerden te komen. "Dat was heftig. Het was echt een arm-rijkgrens, de scheiding van een welvarend land met de derde wereld."

Veel recenter reisde Piet een week of zes over de Balkanroute, de weg die migranten uit Griekenland nemen richting Noord- en West-Europa. En ging hij naar kamp Moria, vlak voordat daar brand uitbrak.

Veel indruk maakte de situatie aan de Bosnisch-Kroatische grens, waar Den Blanken ook naartoe ging. "Dat migranten de grens over willen steken en zwaar mishandeld worden... dat geprobeerd wordt om met gummiknuppels hun benen te breken zodat ze niet meer kunnen reizen. En dat Europese autoriteiten dat allemaal prima vinden."

Peinzend zegt hij dan: "Ja, afkeer van onrecht is wel een belangrijke drijfveer voor mijn werk als fotograaf ja. En de boosheid die daaruit ontstaat."

Het zijn overigens niet alleen maar migranten die de hoofdrol spelen op de foto's van Den Blanken. Ook misstanden en sociale ongelijkheid in Latijns-Amerika zijn een belangrijk thema in zijn werk. Gevraagd naar zijn mooiste werk, vertelt de Bredanaar liefdevol over Ivania Brooks uit Managua, de hoofdstad van Nicaragua. De straatarme jonge moeder van vier kinderen zat in de prostitutie om te overleven, maar bleef positief.

"Tijdens een enorme stortbui liep haar huisje onder water. Ik heb toen een golfplaten dak betaald. Dat was niet heel duur hoor. En er ontstond een soort vriendschap uit." Den Blanken zocht haar regelmatig op. Maar Ivania werd ziek en stierf jong. "Foto's waar zij opstaat zijn heel persoonlijk."

Klaar met zijn werk is Den Blanken nog niet. "Ik ben nu zeventig en realiseer me dat het grootste deel van mijn loopbaan achter me ligt. Maar er zijn nog genoeg dingen die ik wil doen. Ik wil voor langere tijd terug naar Midden-Amerika bijvoorbeeld. Dan ga ik naar de kinderen van Ivania, met wie ik nog wekelijks via Whatsapp contact heb. Maar ook naar andere plekken."

Wil hij de wereld verbeteren met zijn foto's? "Ooit geloofde ik daarin. Nu wil ik vooral mensen raken, laten zien wat er aan de hand is." Iets meer realisme is er dus, maar de boosheid is er nog altijd. Den Blanken hoeft het nieuws over Afghanistan maar te volgen, om dat te voelen. "Het belangrijkste waar de politiek in Nederland zich druk over maakt, is of de mensen van daar niet hierheen komen. Daar maak ik me nijdig over ja."

Vanaf dit weekend tot 9 oktober is in Eindhoven een tentoonstelling te zien met foto's die Piet den Blanken in 25 jaar tijd maakte van migranten.