‘Hoe verzin je het?!’ Die reactie hoorde ik vaak als ik weer eens over de speciekuipmoord berichtte. Het was ook een misselijkmakend verhaal. Deze week werden zware straffen opgelegd aan de mensen die Johan gijzelden, doodden, in stukken zaagden en dumpten in het Schelde-Rijnkanaal. Regelrechte horror.

Het was alleen al zo harteloos als je bedenkt dat één van de veroordeelden - Wanda - en het slachtoffer – Johan - een liefdesrelatie hadden. Johan ging vreemd met Wanda. Johan hielp Wanda omdat ze niet rond kon komen. En Johan die vertrouwde haar toe dat hij thuis zwart geld had verstopt achter de radiator. Maar Wanda tipte haar vriend Nicky. Een mislukte zoektocht naar geld liep volledig uit de hand en eindigde met wat we nu kennen als de speciekuipmoord.

Wat deze zaak uitzonderlijk maakte is wat er gebeurde ná de dood van de Belgische loodgieter. De veroordeelden wilden het lijk wilden laten verdwijnen. Ze vergaderden daar zelfs over, gingen naar de bouwmarkt, kochten een zaag en brandstof. Doel was om niet gepakt te worden. Dit met als mogelijk gevolg dat de familie van Johan voor altijd in het duister zou tasten waar hun geliefde was gebleven. De rechtbank zei daar samengevat over dat het al erg is al je iemands leven neemt, maar dat het nog erger wordt als je het lijk wil verstoppen, zodat de nabestaanden niks hebben.

Het is al veel beschreven en in de rechtszaal is niet alles gedeeld met de buitenwereld want: te gruwelijk. Maar wat ze in grote lijnen deden is het lichaam van Johan in stukken zagen, verbranden en dumpen. Dat is heel uitzonderlijk en vrij zeldzaam. Je ziet het in misdaadfilms. Het is het aloude verhaal van criminelen die ‘betonnen schoentjes’ krijgen, en ‘bij de vissen slapen’.

Maar ja, films zijn soms deels gebaseerd op de werkelijkheid. In ons land zijn er een paar voorbeelden van zoiets lugubers. Begin 1985 verdween bokser André Brilleman. Hij was lijfwacht van topcrimineel Klaas Bruinsma. Een paar weken later botste de veerpont Herwijen-Brakel op een zwaar vat. In het vat zat het opgevouwen lichaam van de bokser. De man was in cement gegoten en in de rivier gedumpt.

En er is nog zo'n zaak, maar daar zijn twijfels over. In 2002 verdween Amsterdammer Patrick van Dillenburg. Ad K. uit Helmond kwam in beeld omdat hij misschien meer wist. Aan een undercover vertelde hij dat zijn lijk was begraven in beton en daarna opgegraven en door een shredder gehaald en verspreid over een bollenveld. Het was ‘verzonnen’ zei Ad later.

De rechtbank sprak hem vrij omdat de politie met de undercover te ver was gegaan. Er komt nog een hoger beroep. Van die Patrick, geen enkel spoor. Wie weet hoeveel boeven zo ongemerkt zijn verdwenen in rivieren en kanalen. Spoorloos.

In 2015, nog zo'n zaak: Freddy Janssen uit Valkenswaard verdween. Hij werd teruggevonden in het Markkanaal bij Den Hout. In stukken, verdeeld over diverse pakketten. Er werd iemand veroordeeld en later weer vrijgesproken.

Het overkomt soms ook volstrekt onschuldige mensen, zoals de Belgische Johan. Zijn zaak lijkt misschien nog wel het meest op die van het 'meisje van Nulde’: Rowena. Ze was 4 jaar oud, woonde in Dordrecht. Rowena overleed in 2001 na te zijn mishandeld door de vriend van haar moeder. Ze werd in een vriezer bewaard, in stukken gezaagd en gedumpt in het Veluwemeer. Haar hoofdje vond de politie bij Hoek van Holland.

Het is nog steeds een van de meest huiveringwekkende misdrijven die ik ken. Een kindje, totaal weerloos en onschuldig: hoe verzin je het? Inderdaad. De vriend van haar moeder kreeg celstraf en tbs. Ook de moeder kreeg trouwens celstraf, omdat ze niks deed om het drama te voorkomen.

In 2006 werden we weer opgeschrikt in die regio met 'het Maasmeisje', zoals de onbekende eerst werd genoemd. Lichaamsdelen waren verspreid over diverse vuilniszakken die in de Nieuwe Maas bij Rotterdam waren gedumpt. Het bleek een meisje van 12 jaar oud. Pa werd opgepakt, veroordeeld en overleed later in zijn cel.

Van Johan is niet alles teruggevonden. De veroordeelden zwijgen over waar de rest van zijn lichaam is gebleven. Het riool, de vuilstort? Er is eerder dit jaar wel een uitvaart geweest voor Johan, zo'n twee jaar na zijn gewelddadige dood. Er was toch nog iets.

Maar daar moeten de nabestaanden het maar mee doen. In de wetenschap dat er nog ergens resten van hem rusten. En dat is extra treurig. Maar ook respectloos, onmenselijk, genadeloos, gewetenloos, bruut en wreed. Vooral omdat je weet dat er mensen zijn die meer weten, maar niks zeggen.