Corry kan best lachen om haar leeftijd. “Leuk he?! Ik dacht gisteravond ik ga lekker op tijd slapen, omdat het vandaag een lange dag wordt. Om middernacht maakten ze me wakker: ‘Even mee naar beneden, mam.' De kids hadden dit allemaal bekonkeld. En midden in de nacht hebben we geproost met heerlijke champagne.”

Heel haar huis is versierd, zowel binnen als buiten. Toch viert ze haar 70ste verjaardag niet uitbundig. “Ik verwacht geen visite, want ik moet straks naar de tv-show van Gert Verhulst in België. En als ik thuiskom, zijn we met de kids even samen. En komend weekend gaan we lekker eten.”

Bescheiden? “Ach, zo ben ik ook”, lacht Corry. “Ik hou best van lekker feesten, hoor. Maar wie moet ik allemaal uitnodigen? Zoveel mensen uit het vak die ik ken, waar ik al zo veel jaren hartstikke leuk mee werk? Ik ben zo bang dat ik iemand vergeet.”

Een volle schouwburg, een mooi concert: dat had Corry best gewild. Maar ja: corona. Toch hoopt ze, na de Grand Prix in Zandvoort, dat zij ook weer ‘los mag’: “Dat vind ik dan net zo eerlijk. Dat zou mijn fijnste verjaardagscadeautje zijn. Voor mij en alle artiesten. Zandvoort was het voorproefje, nu moeten wij kunnen losbreken.”

Corry snijdt de taart die we hebben meegebracht aan en deelt stukken uit. Ze kijkt om zich heen, in dat prachtige, grote huis. “Dit is misschien wel mijn laatste verjaardag hier”, zegt ze. “Ik wil kleiner gaan wonen. Alles is hier zo groot. Je kunt maar één vertrek gebruiken, denk ik dan. Dus ik ga wat bescheideners zoeken, wat bij me past.”

We happen in onze taartstukken: “Op naar de 75”, roept Corry. “Ik word toch 93. Dat riep ik jaren geleden, toen ik op de intensive care lag tegen mijn kinderen. Ik moest geopereerd worden aan mijn gal, maar ze dachten dat ik een hartaanval had gehad. ‘Mam, je gaat toch niet dood?’ vroegen mijn kinderen bezorgd. Nee, mamma wordt 93, zei ik toen.”