Met een glimlach van oor tot oor, staan Anneke (57) en haar dochters Anouchka (35) en Katinka (36) wang aan wang. "Een half jaar lang hebben we elkaar nauwelijks gezien, alleen op afstand aan de deur. Een zwaai, geen knuffel, weinig contact. Het was moeilijk want het gaat tegen je natuur in.

Later tijdens de coronacrisis raakten we elkaar wel eens stiekem aan, heel voorzichtig. Met afgekeerde wangen, want eigenlijk mocht het nog steeds niet. Sinds kort omhelzen we elkaar weer vol overgave, met het idee, het mag weer. De eerste keer, dat was zo'n overweldigend gevoel. Ik wilde het echt heel bewust meemaken, dat fysieke contact, een kus. We hebben samen echt traantjes gelaten.

Er is zeker iets veranderd sindsdien. We stellen de dingen niet meer uit, maar maken meteen concrete plannen. Vandaag zijn we voor 't eerst weer gaan winkelen met z'n drieën. Het is een feestje, zalig, ook zonder die mondkapjes. Laat het nu voorgoed voorbij zijn, die rot-corona."

Buurvrouwen Diny (84) en Corrie (87) uit Tilburg slaan de armen ook weer ouderwets om elkaars schouders. "Al veertien jaar wonen we in hetzelfde appartementencomplex aan de Piushaven in Tilburg en er was meteen een klik. We gingen samen naar de bingo en dronken af en toe gezellig een bakje koffie bij elkaar. Maar alles veranderde toen het coronavirus opdook.

Het was best saai allemaal, we zijn een hele tijd niet bij elkaar geweest. Ook de familie zagen we bijna niet. Onze kinderen verwenden ons wel, met eten dat ze voor ons kookten. En op zondag werd er een keer aangebeld en toen ik de deur opendeed, stond daar een fles advocaat met een bus slagroom. Dat was zo lief, een echte verrassing.

Soms dachten we, dat we dit nog mee moeten maken. Er zijn zo veel mensen van onze leeftijd gestorven. Maar we hebben ons altijd goed aan de regels gehouden, en gelukkig zijn we het zonder kleerscheuren doorgekomen.

Op een gegeven moment zijn we gaan wandelen, iedere middag. Nog steeds trekken we er een uur, anderhalf uur samen op uit met onze rollators. Dan kletsen we heel wat af, ook al horen we allebei niet meer zo goed.

We genieten van deze vrijheid, lekker met een drankje op het terras. Zometeen bestellen we er nog wat bitterballetjes bij. Maar hoe het zich allemaal gaat ontwikkelen, daar maken we ons wel zorgen over. Zoals het was, wordt het nooit meer denken wij."

Studiegenoten en vrienden Melvin (23), Robyn (19) en Jip (23) uit Tilburg vormen een kleine bubbel, vertellen ze. "Die eerste coronagolf was doodeng. We wisten nog maar weinig over het virus, en twee van ons werkten in een supermarkt en zaten midden in de wc-papiercrisis achter de kassa. Dat was echt een hel.

Toen onze theateropleiding begon, waren de straten helemaal leeg. Iedereen bleef binnen. Dan zit je daar in je studentenkamertje in een vreemde stad, helemaal op jezelf aangewezen. Je hoopt je snel thuis te voelen, maar alles wat daarbij helpt, een terrasje, een kroeg, dat viel weg. Het was echt eenzaam soms.

We ontmoetten elkaar en waren binnen no time ontzettend hecht met elkaar. Samen werkten we aan opdrachten en vormden zo een kleine bubbel. De rest van de klas zag je eigenlijk nauwelijks, iedereen moest zo veel mogelijk thuisblijven en contact vermijden. Al snel zagen we elkaar ook buiten schooltijd, we trokken intensief met elkaar op. Eigenlijk mocht je helemaal geen mensen zien buiten school om, terwijl dat ons er wel doorheen getrokken in die coronatijd. Je was niet alleen, we waren er voor elkaar en we deden het samen.

Dat was trouwens heel dubbel, want het werd niet door iedereen gewaardeerd dat we zo close waren. Het voelde bijna alsof we ons moesten verontschuldigen voor het feit dat we vrienden hadden gemaakt. Het was een dilemma, hoor, we voelden ons ook best schuldig. We deden dingen die eigenlijk niet mochten. Zelfs de leraren spraken ons erop aan.

We zaten een aantal keer in quarantaine, omdat de regisseur corona had, en daarna onze docent. Toen zagen we elkaar niet, en dan speelden we online spelletjes met elkaar, facetimeden ons suf en rookten eindeloos vg'tjes, virtuele sigaretjes in onze badjas.

Door de pandemie heeft onze vriendschap zich heel snel verdiept. Het vertrouwen is grenzeloos. We kunnen honderd procent onszelf zijn, ook als je even niet zo blij bent. Deze hechte band heeft ons een stukje van onszelf teruggegeven. Corona heeft dus ook veel moois gebracht."

Omroep Brabant maakte zes fotoportretten van Brabanders die weer voorzichtig knuffelen. Dit waren de eerste drie. Volgende week zondag verschijnt deel II.