Het getrommel van de tamboer klinkt vrijdag steeds luider in het Vughtse Reeburgpark. Achter hem vormt zich een sliert mensen die in een stille tocht richting het Sachsenhausen-monument lopen. Het begin van de ceremonie maakte een diepe indruk op Keyl. “Ik had ineens het gevoel dat mijn vader erbij was”, vertelt ze met tranen in haar ogen.

Haar vader, van Joodse komaf, had na het lezen van Hitlers boek Mein Kampf als een van de eersten door wat de dictator van plan was. Hij sloot zich daarom aan bij het gewapend verzet, om bevolkingsregisters met gevoelige informatie over Joden op te blazen. Op een dag vielen de Duitsers binnen bij het verzet. Ze schoten de verzetsstrijders neer, behalve Catherine’s vader. “Hij pakte het pistool van de Duitser, en schoot hem dood.”

Uiteindelijk werd haar vader alsnog gepakt. Hij belandde in Kamp Vught en werd later op de trein naar Sachsenhausen gezet. “Mijn vader vertelde mij dat in kamp Sachsenhausen iedere dag iemand werd opgehangen”, vertelt Catherine tijdens de ceremonie. ”Ik wilde dat als kind niet geloven, dat kan toch niet waar wezen.”

Later bezocht Keyl het kamp in Duitsland, dat nu een museum is. "Midden op een enorm plein zag ik een galg staan met daaronder een bordje: Hier werd elke dag iemand opgehangen om een voorbeeld te stellen.’’

Bij de ceremonie is ook groep 8 van basisschool De Springplank in Vught aanwezig. “Als je heel veel verschrikkelijke dingen meemaakt, dan heet dat een trauma. Dat trauma wordt overgegeven van generatie op generatie. Van ouders op kind”, legt Keyl aan hen uit. Zo nam haar vader hen mee uit kamperen, maar werd dat geen gewone gezellige vakantie. "Hij liet ons dan leven alsof we in een kamp zaten om ons hard te maken."

Over zijn trauma praatte hij vrijwel nooit, dat ontdekte ze later pas. In haar boek 'Oorlogsvader' schreef ze over alles wat haar vader destijds meegemaakt heeft.

Een geschiedenis die niet vergeten mag worden. Daarom drukt Catherine de kinderen op het hart dat oorlog nooit leuk is. “In spelletjes lijkt het allemaal spannend”, legt ze uit. “Er vallen altijd doden en als je blijft leven heb je grote kans dat het in je hoofd niet goed gaat.”

Met grote ogen kijken de kinderen naar Keyl, die haar voordracht perfect weet aan te laten sluiten op de belevingswereld van de basisschoolleerlingen. “Heel indrukwekkend”, reageert de 10-jarige Justus. “Dat je voor anderen in het verzet gaat. Dan probeer je het wel echt voor andere mensen op te nemen.”

Hij droeg ook een zelfgeschreven gedicht voor. “Ik heb veel boeken gelezen over de oorlog. Ik wil weten hoe mensen het hebben beleefd”, vertelt hij.