Al driekwart eeuw is de kleine trom het vaste instrument van Wim. Net na de oorlog begon hij erop te spelen op straat. Op zijn 86e roffelt hij er nog steeds op los.

Serenades aan de brouwers
Al vóór Wim zich als kind bij de harmonie aansloot was hij met muziek bezig. Op 9-jarige leeftijd trommelde hij met vriendjes op blikken trommels die over waren uit de Tweede Wereldoorlog. Daarop gaf hij serenades aan de brouwers van Bavaria.

Twee jaar later sloot hij zich, net als zijn vader en broers, aan bij de harmonie. ''Ik liep mee met de kleine trom'', vertelt Wim. Zijn vader was vaandeldrager, broer Hein sloeg met de grote trom en broer Martien werd tambour-maître.

Maar ook 75 jaar later stroomt het Gilsing bloed nog steeds door St Caecilia. Want tijdens de serenade ter ere van zijn jubileum spelen kleinkinderen Niek en Melissa mee. Zoon René en schoondochter Franka lopen mee op straat.

Bijzonder
De serenade is voor zowel Wim als de muzikanten bijzonder. Veel van de leden hebben al anderhalf jaar niet meer op straat gespeeld.

In vol ornaat komen ze dan ook aan bij het grasveldje tegenover Wims huis. Daar kan hij samen met zijn vrouw en tevens trouwste fan genieten van de muziek.

Eigen carrière
Inmiddels zet Wim zijn eigen muzikale carrière voort bij het seniorenorkest van St Caecilia. Daar is hij een vaste waarde op de snaredrum. In zijn 75 jaar als slagwerker haalde hij nooit een diploma, maar toch is hij de meest ervaren muzikant van de club.