David wandelt in vier maanden naar Spanje om daar piano te spelen
De 26-jarige David begon op 1 mei aan zijn pelgrimstocht vanuit zijn ouderlijk huis in Helmond, tegenover de kerk waar zijn vader vroeger dominee was. Vier maanden later bereikte hij het bedevaartsoord Kaap Finesterre in het noorden van Spanje.
David is pianist en stopte met zijn studie om zich volledig op zijn muziek te kunnen storten. Het grote doel van zijn tocht was dan ook om op Kaap Finesterre op zijn eigen piano te spelen en daar een videoclip op te nemen. "Finesterre betekent letterlijk ‘het einde van de wereld’. Je komt bij een vuurtoren aan die op een soort klif staat die de zee in gaat. Het voelt ook echt alsof je niet meer verder kan daar.’’
"De dagen zijn zeker langer als je alleen bent,"
Zijn tocht kende meerdere tegenslagen. Zo verzwikte hij zijn enkel, liep hij weken in de stromende regen en kreeg hij een ontsteking in zijn voet. “Toen heb ik meer dan een week stilgezeten en daar baalde ik ontzettend van."
Op zulke momenten voelde hij de eenzaamheid waar hij van te voren bang voor was. “Het is best wel confronterend. De dagen zijn zeker langer als je alleen bent, maar het viel toch wel mee. Het was ook wel wat ik erin zocht: even helemaal overal los van komen om ervoor te zorgen dat je als een ander mens terug kan komen.”
Ondanks de tegenslagen heeft David zijn doel bereikt. Zijn vrienden brachten zijn piano naar Spanje. Eenmaal daar kwamen ze voor een nieuwe uitdaging te staan. “Ik had van tevoren bedacht waar ik de piano wilde neerzetten. Maar toen ik daar aankwam leek die plek onbereikbaar. De piano weegt zo’n 200 kilo en er waren alleen smalle trapjes of bergpaadjes om op die plek te komen.”
"Eenmaal boven sprongen de tranen wel in mijn ogen."
Toch vonden David en zijn vrienden dat het echt dé plek was waar David moest spelen. “Het leek onmogelijk maar we hebben er ons toch aan gewaagd. We hebben de piano 24 treden op een schuin trapje omhoog getild. Eenmaal boven sprongen de tranen wel in mijn ogen, dat was het allerbijzonderste moment van de hele tocht.”
Of hij het nog een keer zou doen? ‘’Jazeker. De stressloosheid van het lopen beviel me heel erg. Het is zo anders dan ons normale leven.” Hij heeft dan ook besloten om een baan te zoeken waarbij hij lichamelijk bezig is en buiten kan zijn. Ook hij heeft al plannen voor een nieuwe tocht.