Vol spanning en met gierende zenuwen staan Bart en Jeanne tegenover de rechters. Ze willen hun verhaal samen doen. ''Dit is Astrid, onze dochter, ons enig kind'', vertelt Bart terwijl een foto van hun dochter Astrid en schoonzoon Bart op alle schermen wordt getoond. ''Wij spreken samen, omdat dit grote verlies en leed niet alleen te dragen is.''

Het jonge stel zou nog één keer op een lange, verre vakantie gaan: Maleisië. ''Ze waren op zoek naar een woning om een gezin te stichten. Nog een laatste verre reis, voordat er kinderen zouden komen.''

Jeanne laat haar armband aan de rechters zien met daarin de as van Astrid en Bart en wat aarde uit Oekraine. Op haar arm een tatoeage, de vingerafdruk van Astrid waarmee ze is geïdentificeerd.

Jeanne en Bart waren op het moment van de ramp zelf op vakantie in Zeeland toen er ineens iets geks gebeurde, leggen ze de rechters uit. ''Om half vier, die zeventiende juli, het moment dat het vliegtuig geraakt werd, fietsten wij langs het strand. Op datzelfde moment sneed een auto ons de weg af, reed door en wij belandden in de berm. We vroegen ons af: was dit toeval of was dit hun noodkreet of angstschreeuw?. Heeft onze kapot geschoten bloedband de autobestuurder een ruk aan zijn stuur doen geven? Of was het toch toeval?'', vraagt Jeanne zichzelf af.

Het koppel uit Goirle worstelt nog dagelijks met het grote verlies. ''Het ene moment zijn we blij aan het strand bij een concert met Astrid en Bart en het volgende moment moeten we blij zijn dat ze redelijk intact teruggekomen zijn in een bodybag?'' Het blijft even stil. ''Dan moet je hard werken om de waanzin te trotseren. Hard werken om het verdriet van haar korte leven dat haar zinloos is afgenomen te verwerken.''

Ze hadden gehoopt nooit op deze plek in de rechtbank te hoeven staan en hun verdriet te moeten delen. ''Ik had willen vertellen dat we opa en oma waren geworden. Dat we het speelgoed van Astrid, haar beertjes en barbies, eindelijk tevoorschijn hadden gehaald. Dat we haar geboortewiegje samen bekleed hadden met mooi kant. Dat we twintig rollen beschuit met muisjes hadden gesmeerd voor de kraamvisite.'' Maar het mocht niet zo zijn voor Jeanne en Bart.

Jeanne gooit haar armen de lucht in en richt haar woorden naar boven. ''En dat we vandaag zelfgemaakte slingers hadden mogen ophangen voor Bart zijn 48ste verjaardag.''

Vader Bart reageert: ''Het is ons allemaal zinloos en beestachtig afgenomen, ze zijn vermoord.'' Ze zijn ook elkaar 'verloren'. ''We gaan in therapie. Traumaverwerking en relatietherapie. We lopen in een doolhof zonder uitgang.''

Met het laten spreken van hun hart, valt er een last van hun schouders. ''We hopen op een veroordeling maar vooral op de waarheid. Voor alle 298 slachtoffers'', vertelt Bart. Zijn vrouw vult aan: ''Graag zou ik de verdachten recht in de ogen willen kijken en zo onze pijn en het gemis laten voelen. We hebben Astrid en Bart niet meer. Wij zijn onze toekomst kwijt.''

Er valt opnieuw een stilte. ''We hebben nu twee bomen, in Vijfhuizen, met appeltjes eraan.'' Bart: ''Tsja, met appeltjes eraan.''

Vlucht MH17 werd zeven jaar geleden, op 17 juli 2014, boven Oost-Oekraïne neergehaald door een buk-raket. Alle 298 inzittenden kwamen om het leven, onder wie 50 Brabanders. Het OM houdt daar vooralsnog vier mannen voor verantwoordelijk: de Russen Oleg Poelatov, Sergej Doebinski en Igor Girkin en de Oekraïner Leonid Chartsjenko. Zijn worden verdacht van moord op de 298 inzittenden. 91 nabestaanden hebben besloten gebruik te maken van hun spreekrecht.

LEES OOK:

Ouders spreken in MH17-zaak: 'Ze moeten horen wat ze ons hebben aangedaan'

Nabestaanden MH17 spreken tot rechter: 'Ons gezin is geamputeerd'