Het monument staat aan de Dominee Theodor Fliednerstraat, tegenover een zorghuis. Zowel Roy zelf als burgemeester John Jorritsma vertelde iets voor het beeld werd onthuld.

Als monument is gekozen voor een bronzen koffer. Een idee uit de koker van Roy, maar uitgevoerd door Eindhovense kunstenares Marleen de Man.

De koffer staat symbool voor de vele mensen uit Nederlands-Indië die na de Tweede Wereldoorlog veelal gedwongen naar Nederland kwamen. Ze lieten bijna alles achter in hun thuisland en kwamen met een paar koffers aan in Nederland.

Een van de gezinnen die overkwam is de familie Meelhuysen. Vader Meelhuysen had gediend in het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) en het gezin had daardoor Nederlands paspoort. Na de onafhankelijkheid werd het voor de familie gevaarlijk in het Indonesië, omdat nationalisten mensen met een Nederlands paspoort het land uit wilden hebben.

Als 11-jarige jongen weet Roy nog als de dag van gisteren hoe dat was toen zijn ouders besloten te vertrekken.

‘’Mijn vader wilde niet gaan, maar mijn moeder wel. Zij heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en mijn vader koos eieren voor zijn geld en is toch meegekomen.’’ In Indië had Roy’s vader een goedbetaalde baan als stadsfunctionaris. Eenmaal in Eindhoven moest hij aan de slag als fabrieksarbeider. ''Ik heb mijn vader in een paar maanden tijd een oude man zien worden. Mijn ouders offerden hun leven op voor de toekomst van de kinderen.’’

En hoewel alle gezinsleden het moeilijk hebben gehad, hebben Roy en zijn broers en zussen alle kansen die ze kregen met beide handen aangegrepen. ‘’We zijn allemaal goed terecht gekomen. Op plekken waar we in Indonesië nooit hadden kunnen komen’’, vertel hij. ‘’Maar wat wij samen met onze ouders hebben meegemaakt, willen we doorgeven aan de volgende generatie.’’

Roy heeft zich dan ook voor de volle honderd procent gegeven om dit gedenkteken van de grond te krijgen. ‘’Ik had haast om dit te realiseren. We zijn inmiddels een paar generaties verder. De mensen die de overgang echt nog hebben meegemaakt, sterven uit. Ik wilde dat juist zij dit monument nog konden zien.’’

En dat het nu zover is doet Roy goed. In 1994 verloor hij zijn beide ouders bij een auto-ongeluk en hij heeft hen nooit kunnen bedanken voor alles wat ze voor hem hebben gedaan. ''Ik wilde iets voor hen terugdoen. Zij hebben immers ooit alles voor hun gezin opgeofferd.’’