Henok Mekonen Habtemarian, zoals hij voluit heet, is een goed geklede man van zesentwintig, die vriendelijk kijkt en vooral door wil met zijn leven. Samen met zijn moeder, twee zussen en een broer kwam Henok in 2016 via Ethiopië en Sudan in Nederland terecht. Ze liepen gevaar onder de dictatuur in Eritrea en Henoks vader is eerder om het leven gekomen. Na drie weken in het aanmeldcentrum in Ter Apel belandde Henok in het AZC in Grave.

Henok doet zijn verhaal in een kantoortje van Vluchtelingenwerk. Een tolk, aan de telefoon, helpt hem om zijn verhaal te vertellen. Nederlands en Engels zijn moeilijk voor hem.

Zijn moeder en zussen hebben inmiddels woonruimte met zijn drieën en zijn broer woont alleen op een kamer. Voor Henok is nog niets gevonden. "Het is verschrikkelijk om zo lang te moeten wachten om weer door te kunnen gaan met je leven", vertelt Henok. "Ik heb ruim een jaar een verblijfsstatus, maar mag nog niet aan de inburgeringscursus beginnen omdat dat pas kan als ik in de gemeente woon waar ik ben toegewezen."

Hij weet nog steeds niet wanneer hij woonruimte krijgt. In het asielzoekerscentrum in Grave heeft Henok een kamertje voor zichzelf. Toilet en keuken deelt hij met andere bewoners.

"Ik werkte als elektricien in Eritrea en zou ook hier graag als elektromonteur aan het werk willen, maar zonder woonruimte en taalles is dat heel moeilijk. Ik voel me heel slecht hier in het azc", zegt Henok. "Ik heb sinds een maand drie dagen per week een paar uurtjes Nederlandse les, maar je leert het pas echt snel als je ook met Nederlanders werkt en verder kan inburgeren."

Charles Cox is teamleider van Vluchtelingenwerk in het AZC in Grave. Hij ziet veel jonge mannen zoals Henok. "In sommige gemeentes gaat het snel om woonruimte te vinden, maar vaak duurt het veel te lang. Veertig procent van de mensen die in een azc wonen, heeft recht op een woning. Hier in Grave verblijven nu 540 vluchtelingen dus dat betekent dat er heel veel woningen nodig zijn. Je merkt aan de mensen dat ze ongeduldig zijn en verder willen met hun leven", vertelt Charles.

"Bovendien raakt de opvang hier verstopt omdat er steeds meer nieuwe vluchtelingen komen, bijvoorbeeld uit Afghanistan." En niet alleen vluchtelingen zoeken woonruimte. Ook anderen in Nederland zijn op zoek.

Vluchtelingen in asielzoekerscentra wachten gemiddeld twee keer zolang op een eigen woning als eigenlijk de bedoeling is. Het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) heeft als richtlijn dat asielzoekers met een verblijfsvergunning binnen 3,5 maand huisvesting krijgen in een gemeente. Maar gemiddeld duurt dat in onze provincie acht maanden. Veel gemeenten krijgen het niet voor elkaar om huizen te vinden voor mensen die nu nog in een azc wonen, maar daar eigenlijk al niet meer thuishoren.

De provincie zet nu druk op de ketel om extra woonruimte te vinden voor statushouders, zodat er ook in de azc's weer ruimte komt. Binnen drie weken moet er huisvesting voor 230 alleenstaande statushouders komen en voor het eind van het jaar moeten er 550 statushouders geplaatst worden. De Brabantse gemeenten zijn nu plannen aan het maken om aan de wens van de provincie tegemoet te komen.

LEES OOK:

Asielzoekers wachten twee keer zolang op een eigen plek in Brabant

Zoveel statushouders moet jouw gemeente dit jaar nog onderbrengen