De drie voetbalmaten hebben een hele geschiedenis achter de rug. In 1971 zaten ze met elkaar in de kroeg. Ze besloten te gaan voetballen om wat aan de conditie te doen. En de eerste wedstrijd zijn ze niet vergeten, vooral Jaap niet. "Ik scoorde drie keer. Maar daarna werd het al snel minder", lacht hij.

Ook Frans van Gerven heeft eeuwige voetbalroem vergaard door direct uit een corner te scoren. "En ik kan het me helemaal niet meer herinneren eigenlijk." Maar wel de uitzonderlijke goal van een teamgenoot die niet zo goed kon voetballen. "Hij scoorde vanaf de middenstip."

Jaap, Jac en Frans kunnen niet zonder hun voetbalavondje in een Mierlose sportzaal. Ze hebben hun hoop dan ook gevestigd op de wonderen der medische wetenschap en de kundige handen van met name orthopeden. "Dat als we wat mankeren het gewoon gerepareerd kan worden en we weer verder kunnen," zegt Jac.

In vijftig jaar tijd hebben de mannen een bijzondere band opgebouwd. "We zijn echt vrienden", zegt Frans van Gerven. "We steunen elkaar en ook onze families hebben een grote klik." Wat het geheim is? "Respect voor elkaar", zegt Jac. "Veel van elkaar tolereren. Ook gewoon elkaar de waarheid kunnen zeggen. En mogen zeggen."

Het team is bloedfanatiek. De oudste voetballers zijn 78 jaar. "Eentje heeft Parkinson", vertelt Jaap. "Maar op het veld verdwijnt dat gewoon." Ondanks het fanatisme letten de heren goed op elkaar. "We zijn wel fanatiek, maar we gaan er niet met gestrekt been in, dat is echt not done."

De 78-jarige Jac krijgt regelmatig te horen: "Goh, voetbal jij nog?" Maar hij staat wel in de goal. "Gewoon aan de achterlijn. We blijven gewoon zo lang mogelijk aan de gang." Jaap: "Ik hoor echt ergens bij."

Maar de vrienden weten wel dat het moment gaat komen dat ze niet meer kunnen voetballen. "Dat is dan maar zo", zegt Jac nuchter. "Dan kan ik met heel veel plezier terugkijken op een mooie periode."