Schilder Jan (94) heeft eerste expositie, maar dat wilde hij eigenlijk niet
In een hoekje van het atelier werkt Jan rustig aan een landschap met een paars riviertje. ‘’Stillevens vind ik niet leuk en een portret kan ik niet. Zo simpel is het.’’
''Het is een hele eer dat mijn werk zo gewaardeerd wordt.’’
Zo’n vijftig jaar geleden begon hij met schilderen. ‘’Ik ging dan echt op pad en zocht de mooie plekjes op. In de herfst ging mijn broer vaak mee.’’ Maar op 94-jarige leeftijd trekt de hobbyschilder de natuur niet meer in. "Ik doe het nu met plaatjes en foto’s die ik tegenkom. Nu ben ik met een dorp bezig. Het dorp heb ik gefantaseerd, maar het bankje heb ik uit een tijdschrift geknipt. En dan schilder ik ‘m in mijn landschap.
‘’Maar uiteindelijk heeft mijn ijdelheid gewonnen.’’
In het atelier staat ook Anny Boons te schilderen. Zij maakt een koe. Anny hoorde een paar maanden geleden dat Jan ooit één schilderij had mogen tentoonstellen. Maar een hele expositie vullen, dat had 'ie nog nooit gedaan. Hoog tijd om daar verandering in te brengen, vond ze en ze stelde het voor: "Dat verdient hij namelijk. Jan heeft hele mooie werken en het is een bescheiden man.’’
De hoogbejaarde schilder zelf zag zo'n expositie helemaal niet zo zitten. ‘’Ik vind mijn werk helemaal niet expositiewaardig. Dan moet je toch mooie schilderijen hebben?’’, zegt Jan bescheiden. ‘’Maar uiteindelijk heeft mijn ijdelheid gewonnen.’’ En nu hangen in de hal van het Waalwijkse gemeentehuis ruim twintig werken, die tussen de jaren 70 en 2020 zijn gemaakt.
‘’Maar dan heeft ie er niks aan, dan is hij dood.’’
De broer van Jan wilde een expositie exposeren als Jan dood is, vertelt Anny. ‘’Maar dan heeft ie er niks aan, dan is hij dood. En nu is zijn broer ook nog eerder overleden. Daarom ben ik blij dat hij toch zijn expositie heeft.’’
"En als hij niet boeit dan gaat het schilderij in de mislukte map."
Ondertussen is Jan in het hoekje van het atelier tevreden met de stroming in het water en kan hij verder met het bankje. Als het werk straks klaar is, komt het in zijn woonkamer te hangen. ‘’Dan kijk ik er een half jaar naar, als hij dan niet verveelt, gaat ie in de map ‘goed’. En als hij niet meer boeit, gaat het schilderij in de mislukte map.’’
Of we over honderd jaar een miljoen betalen voor een echte Van Andel? Jan zelf denkt het niet. "Een euro misschien", lacht ie. "Ik ben geen Van Gogh." En de expositie, die vindt ie stiekem toch wel aardig. "Het is bijzonder, heel leuk. Het is een hele eer dat mijn werk zo gewaardeerd wordt."