In de Emiliastraat staan de tuintjes er keurig bij. Betegeld met siersteen waarlangs bloeiende vaste planten zijn gepoot, een romantisch zitje naast een paar volle bloembakken die er ondanks de oktoberregen verzorgd uitzien. Toch moeten de mensen de voortuin kaal trekken als ze het niet willen kopen of huren.

Nelly Silvertand is al meer dan vijftig jaar één van de bewoners. "Ik wist wel dat alleen de eerste meter van de tuin bij het huis hoorde. Ik heb ooit een brief gehad dat ik de tuin niet kon kopen, maar nu moeten we het binnen een paar weken leeghalen. En dan? Wat gaat de gemeente ermee doen? Ik weet het niet."

Sommigen zijn bang voor hun privacy. Als de straat tot vlak voor het raam komt, zijn ze de tuinbuffer kwijt. "Je zit niet meer beschermd dan", vreest Nelly. "Ik vind het helemaal niet leuk. Ik zit hier 50 jaar en heb het al die tijd bijgehouden."

Ze is één van de bewoners die gaat procederen. Ze willen van de gemeente weten wat er met de tuintjes gebeurt als ze die niet kopen of huren. Bovendien was de toon van de brief niet erg vriendelijk. "Het wordt een beetje opgedrongen. Het is niet prettig", zegt Piet de Wit, die verderop in de straat woont. Van hem mag de gemeente de grond hebben. Maar wat er dan mee gebeurt, hij weet het ook niet.

Annemarie Mutsaers wacht nog even af. "Ik hoorde van iemand die in de straat heeft gewoond dat ze het vroeger ook al eens geprobeerd hebben en de tuinen zijn er nog. We wachten af, maar leuk is het niet. We hebben er best wat geld ingestoken. Het is toch het aangezicht van je huis."