"Ik had nachtdienst", vertelt Noëmi. "Dan moet ik over dat donkere stuk 80 kilometerweg zonder lantaarnpalen. En ik kan mijn groot licht ook niet aanzetten, want er komen regelmatig tegenliggers."

Normaal gesproken niet zo'n groot probleem, maar maandagavond liep het anders. "Ik hoorde en voelde ineens een keiharde klap. Of ik schrok van wat ik op de weg zag? Geen idee, dat stukje ben ik kwijt."

Na de botsing had Noëmi in eerste instantie geen flauw idee wat ze geraakt had. "Blijkbaar heb ik heel rustig geremd, want pas een meter of vijftig verder stond ik stil. Daar moest ik gewoon lachen van de zenuwen. Toen ik uitstapte zag ik die bank op mijn auto liggen. Heel bizar."

Dat ze zo makkelijk uit kon stappen, is nog best bijzonder. "Het is misschien maar goed dat ik die bank niet gezien heb. Dan was ik uitgeweken en had ik in de sloot gelegen." Nu blijven Noëmi's klachten beperkt tot wat spierpijn. "En ik voel mijn rug een beetje", zegt ze. De auto is er slechter aan toe. "Die is door de takeldienst opgehaald. De motorkap, bumper, koplamp... Allemaal kapot. Ik hoop echt dat ze hem kunnen repareren, want ik ben gek op die auto."

Maar wat die bank nou precies op de weg deed? Een ondoordachte kwajongensstreek lijkt het meest voor de hand liggend. "Eerst dacht ik nog dat 'ie misschien bij iemand van de aanhanger was gevallen. Maar ja, wie vervoert er nou een bank om elf uur 's avonds? En hij zag er ook niet echt nieuw uit." 

Een dag later beseft Noëmi nog niet helemaal wat haar is overkomen. "Ik denk dat de échte schrik misschien nog wel moet komen. Het voelt nu nog wat onwerkelijk." Toch ziet ze ook een klein voordeeltje. "Zelfs de politie zei dat ik uniek was, dus ik heb er een goed verhaal voor op verjaardagsfeestjes bij."