Boer Jan (70) moet voor tweede keer zijn huis uit voor een bedrijventerrein
Eigenlijk woont Jan prima op de plek waar hij nu zit. Hij heeft een huis en een stukje grond waarop zeven hobbypaarden alle ruimte hebben. Zodra Jan naar het hek loopt, komen ze op hem af en likken ze zijn hand. “Ik ben alleen, ik ben zeventig jaar en hier heb ik een toekomst opgebouwd. Dus ik ga ervan uit dat ik dat hier af kan maken.”
1 augustus 2005, dat was de dag waarop Jan in zijn huis aan de Hultenseweg trok. “Ik kocht dit van de gemeente, met de belofte dat ik er kon blijven wonen. Ik zou niet meer meemaken dat het hier een bedrijventerrein zou worden, zeiden ze. Maar dat is anders gelopen. Want ze zijn hier al verschillende keren geweest om me hier weg te krijgen.”
“Ik ben er kapot van.”
Het moment waarop Jan te horen kreeg dat hij wéér weg moest, staat hem nog helder voor de geest: “Ik dacht dat ik door de grond zakte. Het houdt me elke dag bezig, van ’s morgens tot ’s avonds. Het zit in m’n kop en gaat er niet meer uit. Vannacht heb ik er niet van geslapen.”
Dat hij nu voor de tweede keer moet gaan verhuizen, daar kan Jan niet over uit: “Twee keer. Is dat nou toeval of niet?” Hij haalt z’n schouders op en zegt gelaten: “Ik weet het niet. Maar ik ben er kapot van.”
Vrienden en kennissen hebben hun hobbypaard bij Jan gestald. Eén van hen is Jenny Smits. Het huis van Jan is voor haar bekend terrein. “Voordat Jan hier kwam wonen, heb ik hier drie jaar antikraak gewoond. Ik heb altijd paarden gehad, dus ik vond het heel fijn dat ik hier bij Jan met m’n paard kon komen."
"Je kunt Jan echt niet in een appartementje zetten."
Dat Jan weg moet, vindt Jenny verschrikkelijk voor hem: “Hij is een buitenmens. Heeft altijd een boerderij gehad, met dieren. Je kunt hem echt niet in een appartementje zetten. Daar gaat hij niet aarden.”
Met Jan gaan we naar de plek waar hij vroeger woonde, een kilometer verderop. Hij is er sinds 2005 niet meer geweest. Met zijn armen geeft hij de contouren aan van wat er eens was. “Het huis stond voor de schuur.” Hij wijst naar bomen verderop: “Daar hadden we een hok met varkens.”
Maar er is nog geen bedrijventerrein. Eigenlijk had hij Jan er dus net zo goed kunnen blijven wonen? Hij knikt. “Ik heb aan de gemeente voorgesteld dat zij het zouden kopen en ik het dan van hen zou huren. Maar dat kon echt niet.”
Na zijn vertrek verpauperde zijn boerderij snel en nadat er een drugspand in werd ontdekt, werd het gesloopt. Jan valt stil. Hij kijkt uit over het vlakke land dat ooit van hem en zijn voorouders was. “Het is moeilijk, heel moeilijk”, verzucht hij.
“Als ik hier uitga, ben ik dakloos.”
Waar moet Jan naar toe? Hij zou het niet weten: “Als ik hier uitga, ben ik dakloos. Want ik heb nog niks.” Een flatje? “Je moet een boer niet op een appartementje zetten. Dat gaat niet lukken. Ik ben een buitenmens en dat wil ik blijven. Maar de mogelijkheden liggen niet voor het oprapen. Ik zie de toekomst somber in.”
Wethouder Bas van der Pol van de gemeente Tilburg heeft deze week in de gemeenteraad aangegeven met de boer te willen gaan praten. De Lijst Smolders Tilburg (LST) had het dramatische verhaal aan hem voorgelegd.
LEES OOK: Omstreden bedrijventerrein Wijkevoort in Tilburg mag er komen van Raad